Jakże bogata metaforyka od razu porywa i jest przedsmakiem tego, co nastąpi później.
A dalej mam podróż po światach przepięknych wyznań, skojarzeń, które zrodzić się mogły jeno w duszy zakochanej kobiety.
Igrają milionem atomów, drgających w eterze, w miłosnym "ja do ciebie".
Nie mogę wciąż odnaleźć się w krainie czułych "serca objawień", gdzie mam do czynienia z wierszem tak szczery, tak lirycznie mocnym, że tylko z miłości mógł być zrodzon.
I niema adoracja jego...
Ależ oddajesz tę miłość!
Piszesz o niej jak o powietrzu, którym się oddycha, jak o ziemi, po której się chodzi.
Ta intensywność doznań to twój znak szczególny.
Jakby w tej poezji było życie i śmierć, oba połączone kochaniem, tym najważniejszym węzłem.
I przemijanie...
Bo i je gdzieś wyczuwam.
Jakby nic nie mogło trwać wiecznie, narażone na losu kaprysy...
Ta niepewność jutra mocno mi się u Ciebie rysuje.