Kushi,
cieszę się, że czyta się ciekawie i że intryguje wspomniane coś

dziękuję za wyłuskanie, ale nie będę pracować już nad rymem. próbowałam różnych wariantów, ale żaden mi się nie podobał. dlatego niech sobie owo m rymuje z drugim.

odserdeczniam

Wiktorze,
może w im dalej w cykl, tym jaśniej będzie
i podpowiem. stereotypy. otaczający świat, fałszuje nas samych, odczucia, cielesność, psychikę, czyniąc istoty rozumne, - za jakie się uważamy - kalekami. fałszuje również i warunkuje postrzeganie otoczenia. finalnie nie jesteśmy już tymi, z początków narodzin.
oraz, naucza się, nakazuje, ale przestrzeń jaką dostajemy "do życia" dalece odbiega od nauk. lepsze, raj, jest jak marchewka, którą nam się pokazuje. a drzwi do lepszego, choć są, pozostają zamknięte tak długo, że przestają mieć znaczenie.

owszem, każdy ma swój zasób przeżyć, inicjacji i etc, nie za wszystkimi światami więc jesteśmy w stanie nadążyć, nic tym światom nie ujmując.
cieszę się, że pozostało coś - wystarczająco dużo, żeby kolejna myśl zyskała nowe życie

Serdeczności i dla Ciebie.

Bartku,
dlaczego mam zmieniać bohatera i odbierać mu prawo do takiego a nie innego widzenia świata? kompletnie nie widzę w tym sensu. jak również sensu w tym, żeby nadawać poezji zbawienne zabarwienie. to nie mityng trenerów pozytywnego myślenia.

otóż, żeby naprawiać świat, trzeba dostrzegać wady, przyznawać się do nich.

mój bohater uważa, że: zbawienie nie istnieje, żyjemy tu i teraz; sprzedajemy się reklamom, kłamstwom polityków; za comiesięczną wypłatę, uśmiech i etc. wszelakie niedotrzymane gruszki na wierzbie. można być pijanym obietnicą szczęścia i sprzedajnym urzędnikiem.
c'est la vie - jak mawiają Francuzi.

tak więc nie trzeba ratować tekstu. kajdany mogą być wszystkim, ot choćby stereotypem seksualności i poczucia płci. nieskończenie wiele przykładów.

dziękuję za poczytanie. a ze zła oceną bym się tak na drugi raz nie rozpędzała. jest znaczna różnica między "nie podoba się" a "słabe"

pozdrawiam.

A ja twierdzę, że pisanie jest aktem zwątpienia, zawsze tak było i będzie, czy tego chcemy i czy nie. I z tego wyrasta cała współczesna poezja. No teraz moglibyśmy rozpocząć dyskusję, przywoływać głośne nazwiska, przykłady wierszy i tak dalej. Tylko dokąd to prowadzi?

Aksjomaty poezji można sobie ustalać dowolnie i budować sobie na nich różne teorie. Nie o to jednak w poezji chodzi.

Słusznie, poddaję się: każdy ma prawo i może pisać, co chce i o czym chce. Patrząc z tego punktu widzenia, duby smalone gadam. Może też i moje wyobrażenia o tym, czym jest i czym powinna być poezja (bez względu na epokę) są bardzo nieaktualne: chyba za często przesiaduję na strychu.
Pozdrawiam serdecznie wszystkich walczących o prawo do zwątpienia!

Bartku,
nie czuję się wygrywającą polemika dobra rzecz. każdy ma różne doświadczenia, wspomnienia, a otoczenie mieni się wszelkimi kolorami tęczy przeplatanymi wariacjami szarości.
Pozdrawiam

Dany,
właśnie o to chodzi, że pełne od narodzin, przez życie (szklane domy <Przedwiośnie>, obozy pracy ) do śmierci (hospicja). bez względu na to kim jesteśmy, wszyscy zdążamy w jednym kierunku.
cieszy bardzo podobanie.
serdecznie dla Ciebie

O, zapomniałem dodać ocenę, wypada pewnikiem.

Nie ten, ze strachu, Coca, nie, wiersz mówi sam za siebie. Nie wolno Tobie tak pisać, jest piękny, ale i ja pamiętam moje, gdzieś leżą, po ataku na HK. Muszę je poczytać, po tych szklanych latach.
Pozdrawiam.