Słoneczne kalosze

http://mamafrana.blogspot.com/2012/07/soneczko-nasze-rozchmurz-pyska-bo-nie.html


I tak mają wyglądać wakacje? Kolejny dzień pada a wręcz leje! Nie da się wyjść na spacer bo i jak? Przecież mam tylko pantofelki, które nie zniosą wody. Tak to jest jak się kupuje byle taniej i na szybko. Czy to słońce musi aż tak mi na złość robić? Dwa tygodnie wolnego na które tak ciężko pracowałam, morze o którym cały rok marzyłam a tu tylko ulewy. Jasne, chciałam wodę ale nie taką! Co ja takiego zrobiłam że to niebo na mnie płacze?
Nagle słyszę jakiś dźwięk za sobą. Nawet się nie odkręcam bo wiem kto idzie. Pan Wiecznie Zły bo z urlopu nici. Nie dość że pogoda kpi sobie z moich planów to jeszcze ten wampir energetyczny co wysysa ze mnie każdą odrobinę energii i optymizmu. Zapytacie czemu z nim jestem? Cóż za wakacje zapłaciliśmy sporo wcześniej, jeszcze jak między nami wszystko grało a szkoda było zmarnować takie pieniądze. Chociaż z drugiej strony nie wiem czy dobrze na tym wyszłam. Może to jego wina że piękna pogoda uciekła od nas?
Podchodzi do mnie i już otwiera usta by coś powiedzieć a mnie ciśnienie się podnosi. Może to reakcja obronna organizmu na jego wampiryzm?
Może zamiast gotować to pójdziemy wreszcie do restauracji?
Już ja wiem o co mu chodzi! Chce bym moje piękne pantofelki zamoczyła i zniszczyła. Wiem, że ich nie lubi bo jego mama (której nie znosi) miała podobne i mu się źle kojarzą. Co ja na to? A niech cierpi! Przecież nie mogę być sama w moich katuszach. Niech i on przestanie się uśmiechać jak czubek bądź psychopata. Wyobrażacie sobie śmianie się przez 20 godzin na dobę? Jak to tak można?
A zaniesiesz mnie do restauracji? Bo nie mam butów by się przedzierać przez te rzeki na ulicach.
Kupie Ci odpowiedniejsze. - Powiedział Pan Wampir w uśmiechem na ustach.
Już to widzę! - Burknęłam i znowu wróciłam do wyglądania przez okno. Wolałam liczyć krople niż patrzeć na niego.
Po chwili usłyszałam zamykane drzwi i zobaczyłam jak odchodzi w kaloszach i z płaszczem przeciwdeszczowym. A niech sobie idzie i moknie!
Jakieś 20 minut później poszłam do aneksu kuchennego zrobić herbatę z rumem, licząc że poprawi chociaż trochę mój humor. W tym czasie pojawił się on. Mokry jakby co najmniej przez tsunami przechodził. Podszedł do mnie, pocałował w kark na co zagotowało się we mnie i podał mi KALOSZE! I to jakie, całe w słoneczka.
Odrobinę słoneczka Ci przyniosłem. - I znowu ten jego uśmieszek!
Czy uważasz, że to zabawne? Lepiej byś tam słońce pogonił! - Zaczęłam krzyczeć jednocześnie przyglądając się gumowcom. Oj chyba mi herbatka z wkładką nie będzie do niczego potrzebna. Rozgrzał mnie do czerwoności.
Gdy tak je macałam trafiłam na coś okrągłego w jednym z nich. Okazało się że to płyta! Kto normalny wkłada płytę CD do butów?! Co to ma być?
Pomyślałem, że to też Ci się przyda.
Moje spojrzenie mogło by go spokojnie zabić ale widać brak mu przyzwoitości by zejść z tego świata w tak młodym wieku.
Wyciągną ją z moich rąk i włączył. Z głośników poleciała prosta piosenka dla dzieci i to taką którą znałam bardzo dobrze. Włożyłam kalosze w słoneczka i zaczęłam krzyczeć:
Słoneczko nasze, rozchmurz buzie,
Bo nie do twarzy ci w tej chmurze,
Słoneczko nasze, rozchmurz się,
Maszerować z tobą będzie lżej!
Po trzecim przesłuchaniu, otworzyłam okno i przez nie wyskoczyłam. On jakby czytając w moich myślach przestawił głośność na max i w swoich kaloszach skoczył w błoto które ja potraktowałam jako najlepszą scenę. Już nie interesowało mnie jak wyglądam, czułam się jak małe dziecko, dla którego zabawa na deszczu jest najważniejsza.
Nawet nie wiem ile czasu tak skakaliśmy w błocie ani skąd się wzięło tyle osób koło nas. Jednakże radość z życia powróciła do nas i znowu zobaczyłam z nim tego jedynego faceta na świecie. Stanęłam na palcach by dać mu buziaka i wtedy poczułam na twarzy pierwszy promień słońca. I tak o to słoneczne kalosze poprawiły nam wakacje oraz związek. I wiecie co? Poszłam w nich do ślubu!