opierając się o haczki pozorujemy słowiańskie Л, harmonijnie
oczy ogarniają – świt się przesącza. mgła – nieskończenie mokra –
na koronach, poszyciu i kołnierzach – constans.

upór i pojemne płuca, dzięki nim pierwsza zapowiedź dymu
płoży się jagodziną . mamy wprawę i miech z kartonu – fuf fuf,
ogień igra z cierpliwością. szybciej – przyjdzie odtajać

na placówkach. zamach z Л w C przedłużone sztylem, uderzenie
i odpięcie świerkom – będzie zielono w wilgotnej ziemi.
zostało udeptać i szarpnąć – test leśniczego – siedzi w dołku.

po pierwszej wiązce kawa i batonik, po czterech - bułka,
kiełbasa na węgiel – razy trzy, na głowę. choć to raj,
trzeba jeść i pić nieustannie – zioła unoszą.

granica dziennej proporcji: osiem wiązek na parę rąk,
potem mus ustąpić miejsca kolejnej zmianie rosy i łaniom. na finał,
z ostatnią placówką, nie wszyscy pojmują dokonanie egzegi i przewlekłość.


żylaści, smutni – wierzymy naturze. może to pozór na użytek, może rzeczywiście
z lasu, jak z domu, wychodzi się tylko na chwilę.





_________
13.10.2012