Szukając szczęścia i uniesienia

odczuwa smutek, ból i zranienia.

Wciąż chce być dobra, ludziom pomagać,

czy o swą radość nie może błagać?

Chociaż się stara – nic nie wychodzi,

kto ją polubił – nagle odchodzi.

Czyżby zrobiła coś bardzo złego,

użyła słowa niewłaściwego?

Nie ma pojęcia, jaka przyczyna,

po której stronie dziś leży wina?

Nikt nie chce słuchać, tylko obraża,

mówiąc, że własne zdanie wyraża.

O co w tym chodzi, kto jej podpowie

jakież to myśli są w cudzej głowie?

Marzy o rzeczach wręcz podstawowych,

szeroko znanych, wcale nie nowych.

Wystarczy miłość i zrozumienie,

a już odmienne będzie znaczenie.

Poczuje wtedy, dlaczego żyje,

jakiż to cel się w jej drodze kryje.

Lecz na początek starczy rozmowa,

a nie szeroka milczenia zmowa.

Chce uzasadnić swoje obawy

i zauważyć choć cień poprawy.

Jakiż to sens w cierpieniu ukryto?

Po cóż jej serce boleśnie przebito?

Chce odpowiedzi na trudne pytania,

jednak zabija ją czas czekania.

Chciałaby skończyć, jednak nie umie,

może najprościej zgubić się w tłumie...