Przede wszystkim mega plusior za poniechanie tej nieszczęsnej interpunkcji - nawet nie wiesz, jak teraz twój wiersz oddycha, jak płynie i pulsuje, i co ważne, nie ma ni końca, ni początku.
Nie ograniczyłaś go przecinkami, kropkami i innymi cudami.
Nowoczesny zapis.
Wizualnie strofy prezentują się ok, małe litery sprawiają, że wiersz nie stwarza barier w odbiorze, jest jak rzeka i wchodzi w człeka łatwo, naturalnie, i co ważne, jest zawsze czas na własne wnioski.
Obrazy żyją, i jak coś żywego, grają w wyobraźni.
Bo jest tu coś z bajki, sens i przekaz aż nadto na to wskazuje.
Ale i z życia, tego szaroburego...
Czuć nutę smutną, niewesołą...
Lubię jak ktoś gra taką prostotą, wtedy mam wrażenie, że widziałem coś rzeczywistego.
Jak na jawie.
I końcówka, jak otwarte drzwi... do lepszego świata, do wyśnionej krainy, gdzie może być już tylko lepiej i piękniej.

Zawsze cieszą mnie wiersze proste i nieudziwnione.
Naturalne.
O człowieku i jego sprawach.
Gdzie mogę poczuć radość i ból, szczęście i smutek.
Rzeczy nasze, ludzkie