Jak to możliwe, że nikt dotąd nie skomentował
Znów porywasz do świata subtelnej, ulotnej jak piórko na wietrze życia poezji, zapraszasz w podróż po wersach niezwykłych i bardzo intymnych, które jeno szeptem wypada recytować.
Piękne odniesienia do najdroższego, jakże nadające utworowi tej pełnej gwiazd magii kochania, takiego zwyczajnego, kameralnego, wręcz zacisznego, gdzie najsłodsze uczucia wibrują w sercach - wyborny zabieg poetycki z takim właśnie skróceniem dystansu z odbiorcą.
Staje się poniekąd niemym świadkiem waszej miłości, otulony finezyjnymi metaforami, grającymi melodię namiętnych dreszczy, gorących uniesień...
Bo twój wiersz, Kushi, żyje, oddycha i wchodzi w czytającego całym swym subtelnym ogniem.
Jest jak przepiękna baśń, którą stworzyło samo życie, malując obraz tych dwojga, jej, jakże w niego zapatrzonej, i jego, o którym niewiele wiadomo.
Prawdziwa liryka miłosna, klasyczna w moim skromnym odbiorze, operująca rozlewnością obrazów i impresji, drgających w eterze milionem cząsteczek.
Szkoda tylko, że czas i los nie pobłogosławił... że pozostawił niespełnienie i pęknięte niebo.