"biegną myśli omijając mądrość" - karkołomna konstrukcja, na podobieństwo na przykład takiej: idą ludzie, mijając domy; jadą wozy kolorowe, mijając drzewa - czegoś tu za dużo, w sensie: nie można precyzyjniej? w sposób bardziej zręczny i zwarty? pomysłu nie mam, ale "biegną/omijając" to nie jest dobra droga

"do nikąd"? - raczej donikąd, chyba że to takie Nowhere, w sensie do Nikąd, do Nibylandii

ciągle nie mogę trafić, na coś co mnie zatrzyma, pozytywnie zakotwiczy, ciągle nie tym razem, bo: przeczytałem i nieporuszony żadną z cząstek, idę dalej

- powodzenia

Nie ma dosłowności, a więc jest pole do myślenia (a to lubię).
Kolejne wersy, każdy po swojemu, coś wnoszą i dają treść, którą można interpretować lub zostawić swobodnie, jako zbiór poszczególnych wizji, choć sądzę, że utwór jest spójną całością.
Ale czasem tak mam, że nie patrzę jak na całość, a jak na grę wersów - w oderwaniu wzajemnym od siebie - jak w teatrze surrealnym, gdzie niczego nie należy traktować dosłownie.
Mam wrażenie, że piszesz o śmierci.
Hm?
Czuję coś na kształt gry z nią prowadzonej.
"Żołnierz" może z czymś się tu kojarzyć.
Może być symbolem pustki i beznadziei, pionkiem na szachownicy Bytu.

a to wyjątkowo udane.
Człowiek myśli, a w swym myśleniu, głupim i płaskim, omija mądrość, jest poza nią, jest głupcem i naiwniakiem.
Bo jakoś tak jest, że głupiec w swym myśleniu nigdy głupcem się nie uważa.

Nie analizuję treści.
Jest w niej zbyt wiele zagadek i niedomówień.
Trudno rzec, co jest co.
Ale gra słów intryguje i można sobie podumać nad poszczególnymi wersami, bo nic nie jest dane na tacy.

to jeszcze raz -
- jeśli PL mknie do enigmatycznej miejscowości Nikąd, gdzie wita go równie enigmatyczna tablica Welcome to Nikąd, no to ok, ale tutaj tego metaforycznego Nikąd, Ni w ząb nie widać, więc jeśli ma być rozłącznie do niech to Nikąd będzie przynajmniej wielką literą, w tej wersji jest ort.

nie widzę tu spójności, jest zbitek obrazów, bez płynności, łagodnych przejść -
- w wielu momentach jest niezręcznie, niepoetycko, koturnowo: biegną/omijając, a dalej szyk przestawny: walczyłeś..., podobnie w puencie - a utwierdzanie się, że jest to dobry, głęboki, wielowarstwowy tekst jest, parafrazując Erica Emmanuela Schmitta, Małą zbrodnią poetycką
proponuję eksperyment czasowy, zostawić tekst i wrócić za pół roku, jeśli nadal będzie super, no to OK, ale wydaje mi się, że od tytułu, do puenty można pokombinować, wyszlifować, przekonstruować, pościnać, poskracać - generalnie, zabrać na warsztat - dla dobra