“You had a temper, like my jealousy

Too hot, too greedy

How could you leave me?

When I needed to possess you?

I hated you, I loved you too”

Kate Bush: “Wuthering Heights”

Stuk puk. Zima.

Otwórz to ja, Tadeusz.

Ostatni co tak w tańcach wodził

spragniony naszej krwi, kochana.

Jak hobbit uciekam teraz tam i z powrotem

gdy słońce miga w rytm dyskoteki.

Niepewnie zawieszona ta ballada.

Księżyc pryszczaty spogląda z Hamlet Square.

wysyła moje listy jak pająk bezszelestny,

jak dryfujące gniazdo bociana.

Przede mną skuta lodem tafla,

pod niebem ciągnąca się autostrada,

w tym dziwnym świecie, gdzie wszystko odwrotnieje

i tylko Jankiel po dawnemu przygrywa

na integracyjnych imprezach.

Okrutna życiodajna muzo,

choć już od stóp do głów gęsim atramentem pomazana

uścisnę cię mocno

a na szyi powieszę srebrne cacko.

Epicki czyn zamiast

pocałunku.

Już późno. 2013.

Dom szklany, pogoda też szklana.

I zimna butelka szampana.

Po obu stronach luster w lampce ognia domowego,

tam, gdzie się czasoprzestrzeń zakrzywi.

Aby do rana.