Witaj Julando. Czy są sposoby by ominąć piękno? Ano pewnie nie. U Ciebie jak zwykle, niezwykle....Pozdrawiam.

Ach, Julando, pięknie, że wspomniałaś o samosiejkach... one rzeczywiście są czułe.
Mam taką jedną - lipę. Na imię ma Bronia. Dwa lata temu po raz pierwszy zakwitła, kory nie porasta ukierunkowany mech, a jednak zawsze ma dla mnie przychylny dotyk.
Aha, jeżeli w nas zielenie, to tak szybko galaktyki nie uciekną.
Wiesz, niekiedy sekunda staje się wiecznością

Wczoraj mnie wylogowało i nie zdążyłam podziękować:
Zolu, oczywiście, że zabieraj wybrany fragmencik, a w ogóle, to jestem ciekawa, jakby wyglądał zbiorek takich wybranych ulubionych. Pozdrawiam słoneczno-chmurnym miastem.
Wiolin, bardzo a bardzo dziękuję za poetyckość Twojego komentarza, ślicznie pozdrawiam.
Slavio, tak to jest z miastem, a pisanie, to samo życie. Pozdrawiam, dziękuję!
[i]Al, [/i] no i masz, jeszcze lipa! Cudnie, pozdrów ode mnie Bronię, pewnie zakwitnie niedługo; a ja przedwczoraj zatrzymałam się przy jednej wierzbie, tyle lat, a ja się zawsze śpieszę, przechodzę obok, chyba powinna mieć na imię Zofia, tak, na pewno Zofia!
Pozdrawiam uśmiechnięta majem!
Kolbertyno, ja już chyba tak będę miała w tym mieście, zachwyt i tęsknota, powroty i ucieczki. Dziękuję, pozdrawiam Ukrytym Miastem za oknem.

Zielony ten Twój Wiersz, lubię takie klimaty, krajobraz rozciągnięty po szarość, która wieńczy horyzont, odwracasz głowę, zieleń/szafir/błękit/TRACH, jak z Jankielem, piętro niżej, pojawia się blok`owisko, może i wygodne, jednak pozbawiające, przynajmniej mnie, wyobraźni:

miast galaktyk jest przestrzeń TV, a przecież też jest wyobraźnia!
(jakoś tak czytam ten naprawdę wartościowy, wiersz.

Julando,
Twój wiersz jest jak letni deszcz - chce się go chłonąć i chłonąć
Do tak pięknych komentarzy dołączam nieśmiało i mój - zauroczony