Raz podrywał kaczkę zając,
prawie wcale jej nie znając.
„Niech wywiozą mnie dziś taczką,
lecz ty moja będziesz, Kaczko.”

Bardzo mu się spodobała,
on nieduży, ona mała.
Kaczka, widząc te podchody:
„Tyś za szybki i zbyt młody.

Ja nie zając, nie ucieknę,
choć niejedną szpilę wetknę,
żeby dobrze cię ocenić,
zanim życie przyjdzie zmienić.”

Koleżanki jej prawiły:
„Czy on nie jest nazbyt miły?
Zwolnij tempo.” – „Tak uczynię.”
Fakt - spodobał się dziewczynie.

Kaczka tempa nie zwolniła
i tak samo była miła,
choć szeptała: „Przyjacielu,
ty za szybko chcesz do celu.

Więc wybierzmy przyjaźń raczej” –
– z buzi się wymsknęło kaczej.
Sama ledwo w to wierzyła,
tak się biedna rozmarzyła.

„Ja na mężczyzn nie mam czasu,
oni tylko chcą do lasu.
Skryć się w krzakach i jak mucha
bzykać. Słuchaj!” On nie słucha.

Powolutku robił swoje,
bo miłosne znał podboje.
Wiedział, że na kaczkę działa
magia zajęczego ciała.

Biegał za nią w każdą stronę,
jej serducho jak szalone
biło, wiedząc, że niebawem
coś wydarzy się nad stawem.

Oto nadszedł dzień upalny.
Zając, nie chcąc być nachalny,
leżał w cieniu dla ochłody,
aż przypadkiem wpadł do wody.

Wtedy kaczka zrozumiała,
że już dawno go kochała.
Podpłynęła, przytuliła
i z zajączkiem odtąd była.