Witaj, Ajw
Garść moich małych sugestyj:

użyłaś hurtem bardzo już zużytych, wyeksploatowanych na maxa słów w poezji.
To nie robi dobrze wierszowi - może warto zastąpić to czymś bardziej finezyjnym, przede wszystkim mniej dosłownym, bardziej "pod domysł" niż na tacy

inwersja zbędna moim skromnym: może tak?
szczytów lśniących w bieli
brzmi to moim zdaniem naturalniej, omijasz patos i archaiczny podźwięk tego wersu.

chyba to śmiało można ad kosz, bo wiadomo, komu drgają
"łkają" jak dla mnie cuś za ckliwo, jak na nowoczesny poem.

inwersja w ostatnim wersie brzmi nienaturalnie, może: choć te bez skrupułów zabierają mężczyzn?

Warto dać szlif temu wierszowi, bo jest o czymś i warto to wydobyć.
Mały lifting, a będzie good

Raz rymy są, raz ich nie ma. Postawiałabym na ich brak, tym bardziej że są bardzo dokładne, gramatyczne. Ale nie mnie zmieniać motywy ich użycia przez Autorkę. Ja tylko sobie mogę podywagować.
Czasem też niedobrze wychodzi na tym wiersz, gdy rymy wymagają inwersji.

Ogólnie - całkiem przyjemny (o ile możemy mówić o przyjemności czerpania z zimnej miłości) obrazek; jednak postawiałabym na dopieszczenie.
O, to tyle, jeśli chodzi o moje prozatorskie trzy grosze.

Aha:

Wiersze dodawane są dość często, jednak mamy określony limit, który jest korzystny dla Użytkowników - każdy wiersz ma szansę dłużej niż pięć minut pobyć na głównej.


Pozdrawiam kolorowo i słonecznie.

A ja bym się jeszcze pobawiła tym wierszem, Ajw.
I zrezygnowała jednak z rymów, gdyż i tak są niekonsekwentne, a poza tym gramatyczne.

- a one zo­sta­ją i gryzą po­dusz­ki
drga­ją im ra­mio­na gdy no­ca­mi łkają
(...)
męż­czyzn za­bie­ra­ją

W porównaniu z resztą zwrotek, tu jest ich za duże nagromadzenie. A w poprzedniej zwrotce masz jeszcze "przesuwają/pożądając".

Myślę, ponieważ w większej części wiersza utrzymany jest rytm wiersza rymowanego, że dobrym sposobem byłoby dopracowanie go do formy wiersza białego - czyli rytm lecz bez rymów.
Mogłoby być ciekawie.

Tak na szybko przykład:

nie martw się - ja wrócę
mówią i od­cho­dzą
gdzieś w kie­run­ku nieba
za­pa­trze­ni w słoń­ce

W następnej zwrotce już jest mały problem ze znalezieniem krótszych niż "przestawiają" i "pożądając" słów. Ale przy odrobinie dobrej woli... Może "zenit"?
- przesuwają zenit
perspektywą pionu
i pragną nagości
lśniących bielą szczytów

Ostatnia zwrotka ma już metrum 6 zgłosek w wersach:
- lecz nie czują żalu
do zim­nych ko­cha­nek
choć te bez skru­pu­łów
odbierają męż­czyzn

No i został jeszcze ten środek z nagromadzeniem rymów. Dobrze byłoby z niego zrobić czterowers.
- a one zostają
i gryzą poduszki
i drżą im ramiona
gdy płaczą po nocach

Czyli w sumie tak by wyglądała całość jako biały wiersz:

nie martw się - ja wrócę
mówią i od­cho­dzą
gdzieś w kie­run­ku nieba
za­pa­trze­ni w słoń­ce

przesuwają zenit
perspektywą pionu
i pragną nagości
lśniących bielą szczytów

a one zostają
i gryzą poduszki
i drżą im ramiona
gdy płaczą po nocach

lecz nie czują żalu
do zim­nych ko­cha­nek
choć te bez skru­pu­łów
odbierają męż­czyzn

Można to także zapisać w formie 12-zgłoskowca:

nie martw się - ja wrócę - mówią i od­cho­dzą
gdzieś w kie­run­ku nieba za­pa­trze­ni w słoń­ce

przesuwają zenit perspektywą pionu
i pragną nagości lśniących bielą szczytów

a one zostają i gryzą poduszki
i drżą im ramiona gdy płaczą po nocach

lecz nie czują żalu do zim­nych ko­cha­nek
choć te bez skru­pu­łów odbierają męż­czyzn

Wiesz, co zobaczyłam?
Góry. Himalaje. Alpinistów wyruszających na wyprawę w stronę nieba i ich kobiety czekające na wiadomość, że zdobyli szczyty i bezpiecznie wracają. Bo tylu już nie wróciło.

Miłego

ajw - kocham góry, chociaż od lat w nich nie byłam, jednak wiem, dlaczego się je zdobywa. To metafora życia, są piękne - bo są ...

Rozumiem też udrękę zawartą w strofach, pogodzenie się z czymś, z czym nie można walczyć. Czyż nie dlatego ktoś nas pociąga, bo ma takie a nie inne marzenia i cele? Gdyby ich nie miał, czy wtedy nasze serce biłoby żywiej na myśl o nim, o niej?

Pozdrawiam


P.S. Zajrzałam do komentarzy dopiero po napisaniu swojego.

Ten wiersz napisałam dla pani Cecylii Kukuczki w 24 rocznicę śmierci Jerzego Kukuczki. Nie mogę zmieniać pierwszego wersu, bo to ostatnie słowa, które powiedział do niej jej mąż, zanim odszedł na zawsze w swoje ukochane góry.

Widzę, że dobrze odczytałam, a to znaczy, że wiersz jest dobrze napisany.