Czy zamysłem twórczym było ukazanie znieczulicy społecznej na kolejne tragedie, o jakich donoszą media?
Że znów ktoś został zabity, otruty, uduszony?
Jeśli tak, to wiersz może być swoistym obrazem naszych czasów.
Ciężki w swym przekazie, ale prawdziwy.
Jak śmierć, którą widzisz po raz enty i już nie robi na tobie wrażenia.
Tak widzę ten wiersz, mylę się?

ciało-bramą

Genialny niedokładny asonans. Fonetyczne podobieństwo"o" do "ą" wywołuje subtelne współbrzmienie budujące delikatną rytmikę.

To świetny tekst. Doskonale demaskuje mechanizmy działania mediów i to w jaki sposób się ustosunkowujemy do chleba tragedii powszedniej. To jak s-f. Gdzieś daleko toczy się wojna, gdzieś daleko doszło do ludobójstwa czy skażenia na ogromną skalę, gdzieś daleko tysiące ludzi żyją na skraju niebytu, a dla nas to gdzieś to jakby nigdzie, jakby w filmie.

Chciałby się przytoczyć: "jedna śmierć to tragedia, milion – to statystyka".

Grasz na emocjach jak prawdziwy wirtuoz. Z wrażenia chylę rąbek kapelusza.

Pozdrawiam serdecznie