Subtelnie i onirycznie, jakbyś zapraszała do krainy marzeń i sennych rojeń, gdzie wszystko jest możliwe, gdzie czeka miłość i spełnienie, bodaj dane jedynie na chwilę... do następnego snu, kiedy senny wymiar obdarzy ponownie czułym szeptem, gorącym pocałunkiem, dłońmi drżącymi...
Pięknie popłynął twój wiersz, i z łatwością się w nim odnalazłem, lubię te rozpięte między zmierzchem a świtem "iluminacje kochania", odrealnione, bliskie, choć na wyciągnięcie ręki wciąż za dalekie, by je uchwycić i mieć na zawsze.
O niespełnieniu te wersy, ale i o nadziei.
O potrzebie miłości i bliskości.
O człowieczeństwie.
Wszak sny się czasem sprawdzają, nawet dość często