Ciuteczkę za bardzo ckliwy, choć doskonale rozumiem potrzebę napisania czasem i takiego wiersza, bo cóż jest piękniejsze niż świadomość uczucia, jego wzlotów i upadków, dobrych i gorszych dni, które składają się na życie z kimś, a nie obok kogoś..

Moze tylko zmieniłabym ten lazur oczu , bo zbyt zgrane. Ale to Ty decydujesz, bo to Twój wiersz

Pozdrawiam ciepło, bo wiersz wywołał ciepłe skojarzenia

Właściwie to ile takich rozmów jest przeprowadzanych każdego dnia na świecie, no ile?
Tego nie wie nikt.
Bo tak jak mówimy "kocham", tak też snujemy swoje własne przygody w kochaniu, czyli to, że każda miłość jest inna, w inne słowo zaklęta, ale zawsze ten sam wir wciągnie zakochanych.

Lubię, kiedy kobieta mówi...
Kiedy mówi o tym, że kocha, i umie to wyrazić.
W oceanie pięknych słów łatwo wówczas odnaleźć perłę.
Nie mam na myśli super skarbu, ale to, co jest "przy nas", to najprostsze, to wyrażone najzwyklejszym słowem...
Jak ten chleb, którym się dzielimy z osobą kochaną.
I to, że bywa małymi, prostymi wartościami, które liczą się najbardziej.

Czyż to nie liczy się najbardziej?

Jak zwykle, po mojemu, mike stary miłośnik kupuje takie wiersze na pniu!

Dla mnie to bardzo intrygujący wiersz. Już pierwsza strofa zaciekawia niejednoznacznym polem do interpretacji:

"nie sposób patrzeć na siebie
przez lazur twoich oczu
zbyt pięknie kłamią".

Hm... Kłamią, bo należą do kłamcy? Nie czytam tak. Odbieram: kłamią, bo jako te kochające nie są obiektywne, nie mogą służyć mi za lustro, gdyż nie pokażą realnego odbicia, będzie zdeformowane przez miłość. I choć dalej jest dwuwers, który mógłby pchnąć czytelnika w ten pierwszy trop, ja pozostanę przy swoim.

Jest spójnie w obrazowaniu. Odnosisz się do marynistycznych rekwizytów, nazbyt obecnych w poezji, ale nie mam wrażenia wtórności. Podoba mi się dopełniaczówka: "sztormy niepotrzebnych słów", ujmuje "zarzucam kotwicę w burzliwe fale włosów". Może nie są to jakieś wysoce oryginalne sformułowania, ale dla mnie nie trącą banałem, bardziej zwyczajnością, co lubię.

A kompletnie zaskakuje mnie końcówka:
"bo tylko ty podarowałaś mi
szczęśliwy zapach domu
w chlebie".

I głupieję. Literówka? Dwa podmioty liryczne i liryczna rozmowa? A może autorka mówi z pozycji mężczyzny, choć wtedy trochę za ckliwie? A może to lesbijski związek? Każdy z przypadków możliwy. Zdradzisz, romantyczna?