Góra Góra, cała ze szkła, nie do zdobycia. Ulubiony szczyt bajkopisarzy. Gładki, świetlisty, pięknie migotliwy, co promyki przytula i rozdziela w pryzmaty. Bez światła góra wygląda jak czarny stożek i dopiero łaskotanie księżyca ją odczarowuje i widać, że lśni. W ogóle dosyć dziwacznie prezentuje się na tle krajobrazu sfałdowanego i porośniętego sosnami. Jest jedynym wzniesieniem w okolicy całkowicie wolnym od roślinności, nawet porostów. Notabene góra wcale nie jest szklana, jak mniemają ludzie nie znający się na rzeczy. Naprawdę jest kryształowa. Kryształy mają swoje życie i przeznaczenie całkiem inne niż szkło. Kiedy deszcze spływają na kryształową skórę, kiedy słońce przesyła jej pocałunki, oczyszcza się, nabiera mocy, promieniując łagodnym blaskiem. Niektórzy sądzą, że jest nadajnikiem, wypustką duszy skierowaną w kosmos. Babcia mówiła, że każdy z nas ma w sobie kryształową górę bajkopisarzy i nie mieszka na niej żadna księżniczka. Góra jest pusta, całkowicie doskonała, pełna mocy i idealnie wpisuje się w porośnięty sosnami krajobraz.