To potwornie głęboki utwor o zamierzchłych czasach, gdy się stało nocami w kolejkach po coś, co mieli rzucić.

Droga akacjowa,

Ze zgrozą czytam Twoje litery, nanizane na łańcuszek poezji. Jakaż odwaga - szepczę do siebie, obejmując się rękami za ramiona i plecy, aby się do siebie przytulić. Aby doznać pokrzepienia.

Nie było lekko, wszystko na kartki było. Dziś się można pośmiać, a dzieci spytają: - to co było w tych wszystkich galeriach handlowych?
Ano, nic nie było, synku. Nawet denatury zbrakło w końcu. Niczego nie było...

Jedynie pożółkła kartka z napisem "okazja" dodaje nadziei. Właściwie jest całą nadzieją dla podmiotu lirycznego, sprytnie ukrytego w słowach.

Piękne jednym słowem!


Pozdrawiam zauroczonym pozostając tego wieczoru.

DoCo

Widzę tu jakieś beznadziejne zawieszenie w próżni, tkwienie tu i teraz, bez szansy wykonania kroku naprzód, bo zbyt wiele rzeczy pęta umysł i wolę.

Jest tylko "obecnie" i wręcz organiczna chęć przedarcia się przez zaklęty krąg.
I to właśnie to, co chwilowo hamuje człowieka, bywa tym, co go na długo formuje.
Czasem są to lęki, dziwne myśli, jakieś potworki mentalne.
Coś się w czaszce kłębi, coś tam świdruje, nie chce dać myśli swobodnej.
I mamy pat.
A takie sytuacje, oj niełatwo rozkminić.
Bo mając świadomość niemocy, jakże mu być szczęśliwym?
Jak wyrwać się z klatki?

Sytuacja z lekka patowa...

Bo ani wprzód, ani w tył, ani w bok.
Ależ jakie to uniwersalne, mówiące o tym, co w życiu w różnych jego okresach wyłania się z niebytu i kisi jak ogórka - już po tobie, kolego, już masz tylko jedną drogę... w tył.

E, tam.

Jak kto chce, to i wieżę Ajfla przyniesie na barach pod Grójec, albo Kielce
Niech bohater/ka poczuje nieco wiatru w żaglach, niech coś drgnie, bo jak nie drga, to kiszka, a jak kiszka, to nie drga...
Zatem moja rada bezcenna: the only way is up!!!!

Keepin' my fingers crossed

Droga Anakondo Bondo!
Zgodnie z regulaminem klubu, jesteśmy zobligowani wręcz pojawiać się pod dziełami naszych sióstr i braci! W zasadzie mowa o humoreskach, ale co zaszkodzi spojrzeć co tam siostra Anakonda w poezji urodziła? Nic!

Oto przybyłem, mówiąc: Oto jestem!

I widzę dzieło nieco zawiłe, aczkolwiek interesujące! Potrafię sobie wyobrazić jak autorka kopie w piasku dołek, całkiem niezłe. Ze ściskaniem cebuli w dłoni może być problem, bo może dojść do wycieku soku i płaczu.
A czy ściskanie duszy kłódką spowodowane jest owym nieprzyjemnym aromatem? Tak to odczytuję.
Co do doniczki i okazji, to chyba mowa o pewnej zakamuflowanej promocji w hyper markiecie aszon? Tak to odczytuję.



To mi się podoba i widzę przenośnię. Mowa zapewne o tym, że wsiąknął kucz do teraz, a do potem nie ma narzędzi? Kotara z uprzedzeń brzmi tajemniczo. Tego akurat nie odczytuję.

A to, że wystarczy puścić i zakiełkuje, to o cebulce zapewne? No muszę przyznać, że wiersz dotarł do mnie znakomicie, ma w sobie wiele ujmujących zwrotów, które sprawiają że odchodzę roztrzęsiony i mocno ogłupiały!

Znakomity wiersz dla każdego detektywa, niby wszystko oczywiste, a jednocześnie tak wiele zagadek, znakomicie!

Uśmiechy bez końca od Złego Zaskrońca!