wdzierał się w ląd powracającą falą... Gonię resztkami sił, ale nie poddaję się - wytrzymaj - powtarzam sobie, wytrzymaj. Ma Pani... Położna kładzie maleństwo na mojej spoconej piersi. Jesteś - oddycham z ulgą - policzki kroplą się ze szczęścia. Pamiętam, jakby to było wczoraj. Emocje, emocje, emocje. No i widzisz, co wyczyniają ze mną Twoje cudne strofy? Tak mną tąpnęło, że aż się poryczałam. Przepraszam, mede_o, że pozwoliłam sobie na prywatę pod Twoim wierszem.

Serdeczności.

mede_o - no, normalnie nie wiem, co powiedzieć, bo co prawda urodziłam dwójkę dzieci, ale oszczędzone mi były te odliczania i minuty uderzeń owych przypływów. Reszta jednak, jak najbardziej taka sama. Pięknie to pokazałaś, skojarzyłaś z morzem, bo ono jak miłość ogromne, nieograniczone i niezgłębione.

- nie wiem tylko, czy jednak nie zaczął

Pozdrawiam wspominając moje odpływy

Właśnie złapałem się na tym, że nie mogę doczekać się kolejnego wiersza z twojego niesamowitego cyklu, i jakże byłoby super, gdyby trwał i trwał, a ja odkrywałbym twoje światy, wędrując po tych zwykłych-niezwykłych wersach.

Jak tu...

Cud narodzin, kto tego nie przeżył, ten nigdy nie zrozumie, o czym jest wiersz, nie poczuje tego, co czuje matka, kiedy po raz pierwszy widzi i dotyka swoje maleństwo.
Na to nie ma słów, ja ich nie znam.
To jest tylko "czucie", czucie całym sobą, czym jest prawdziwe szczęście i spełnienie.

Kiedy dowiedziałem się, że zostanę ojcem, najpierw poryczałem się z radości, a potem spiłem, bo takiej euforii nigdy wcześniej nie poczułem.
A kiedy potem zobaczyłem córeczkę... eh... tego nie da się opowiedzieć.

Pięknie poprowadzony wiersz, niby słowa znane, ale jakże celnie i akuratnie użyte.
I ta "niedosłowność", ale i tak wiadomo, o czym to jest treść, a to sztuka tak pokazać obraz, ale jakby lekko zawoalowany, by czytacz czytał między wierszami, by czuł i po odpowiednim doborze słów-kluczy odkrył wiersz dla siebie.

Jestem fanem tego cyklu, bez dwóch zdań, Poetko!

Cześć,
ten CUD bym sobie darował, za bardzo spada na czytelnika z całym swoim ciężarem, trochę przytłacza swoją wielkością, bezpośredniością i pompatycznością. Ból i wyszarpywanie wystarczy normalnie zapisać, za to jakby zostało tylko r o z r y w a ł to efekt byłby o wiele mocniejszy, less is more, trzy takie same zabiegi pod rząd nie spotęgują jednego wrażenia, które można wywołać raz, ale z odpowiednim rozmysłem, uwierz, że zaskoczenie będzie większe, stopień elegancji również, oczywiście autor rządzi, to są tylko luźne uwagi, broń boże ad personam, ja tylko do samego wiersza się odwołuję. Być może niechcący uchwyciłaś pewien mroczny element narodzin, albo może to ja ten akt postrzegam, bo sam rozpisuję się o tym dosyć często, doskonałe tempo wiersza, na początku trochę płynie, czuć fale potem przyspiesza. Bez lulaj i cudu zachowasz słodką dwuznaczność, sama skala apgar wystarczy, naprowadza dostatecznie, nic więcej nie trzeba dodawać, reszta jest dopowiedzeniem. Tekst ma potencjał, pozdrawiam.