Ciekawe nawiązanie do Tetmajera, dobra, mocna puenta. Czytając o perzu, skojarzyłam z kotami, które bardzo lubią go jeść i do ogródka są idealne.

Najbardziej podoba mi się moment który w ogóle nie zwiastuje nadchodzącego nie mój. W tym sensie wiersz mnie zaskoczył, oczywiście na plus, choć wymowa dość smutna, ale jak najbardziej życiowa. Ech, ci mężczyźni.. No właśnie, znowu myślę o jakimś kocurze, zaradziłby pewnie coś.
Pozdrowienia!

A Ty pokrętna. Początek nie zdradzał zdrady. Jest ona tak samo niespodziewana jak musiała być dla tej, która jej doświadczyła. Przez to wzmocniłaś przekaz. Niby lekko i z odrobiną dystansu, a jednak boli puenta.

A mogło być tak cudnie. Mogli rwać stokrotki i spijać rosę z koniczyny. Mogli zaplątać dłonie w powoju i niezapominajkami zapamiętać te chwile w malinowym chruśniaku, a tu pokrzywy i perz. Te pierwsze parzą i pozostawiają bąble, a ten drugi tak mocno wrasta korzeniami w życie, że nie da się go wyplewić .. Smutne, ale dobrze napisane.

A to dziad jeden, miał w domu szynkę, a poleciał na kiełbasę z... pewnego supermarketu, ręce opadają w kolanach, a kolana uginają się w łokciach, bo czemuż takie praktyki mają miejsce w stadle, w którym dotąd panowała miłość, czułość i bliskość.
Ale zawsze pojawia się pytanie: DLACZEGO?
Bo inni się nie zdradzają, a ci poprzedni, tak.
Coś po drodze pewnie nie poszło tak, jak trzeba, coś zboczyło na ślepy tor...

Wiersz w całej swej konkretnej lapidarności bardzo celny i nic tu dodać, ni ująć: mały obrazek wielkiego problemu, oddany jak relacja, spokojnie i sucho, ale po co drzeć szaty, skoro nie ma dla kogo?
Może warto poszukać miłości świeżej, bo pono każda jest pierwsza i najświętsza.

Czuje się te wersy, smutne, ale życie to nie "Taniec z gwiazdami", to czasem kop w d...

Bardzo mi się podoba, tylko dlaczego dobre wiersze są albo o rozstaniu, albo o zdradzie. Fakt - takie może być życie. Chociaż nie zawsze. Zauważyłaś, że lubimy takie tematy? Komedie romantyczne mdłe, aż bolą zęby, a dramaty? Im więcej wad w człowieku tym lepiej. Im więcej nieszczęścia tym ciekawiej. Przeczytałam fragment komentarza mikiego i tak się zastanawiam, czy kolejna miłość to recepta na wszystko, a może i ona jest skazana na niepowodzenie, bo znudzenie, rutyna, codzienność. A wtedy zostaje już tylko zdradzić lub być zdradzonym...Szkoda :

Budowanie związku nie jest łatwe, nie wystarczy powiedzieć sakramentalne tak, potrzeba codziennej dbałości o tę miłość, podwaliny muszą być niezwykle solidne i mocne, tylko wtedy, tak myślę, może być jak u poety - kwiet­ne sady, róże, po­wo­je, ogro­dy pełne zórz i mlecz­ne­go świa­tła. nar­cy­zy, błę­kit nie­za­po­mi­na­jek.
Oczywiście, że nie ma idealnych związków, tak jak nie ma idealnych ludzi - ogród za­ra­sta perzem i po­krzy­wą - nikt nie daje nam gwarancji na wspólne jutro, o to trzeba troszczyć się i zabiegać każdego dnia - pielić chwasty.
To takie moje subiektywne spojrzenie na tekst, piękny tekst zresztą.

Pozdrawiam serdecznie.

A miało być tak pięknie...

Mede_o, przesłodzony dla mnie jest ten wiersz i chyba przez to go nie czuję.
Pod względem technicznym nie jest jakoś źle, początek mi się podoba, skontrastowanie "słodko" z "nie mój".
Po pierwszym rymie, myślałam, że będzie to wiersz rymowany, z mocno zaznaczonym rytmem, ale nie poszłaś w tym kierunku i to mi nawet jakoś bardzo nie przeszkadza.
Dalej dałaś kwiatowe opisy z Tetmajera, które w innym kontekście mi się podobają, ale tu bardzo podkreślają tę wcześniejszą słodycz, aż za bardzo.
I puenta, ten ogród zarastający perzem i pokrywą jest dla mnie zbyt słaba. Lubię dzikie, zachwaszczone ogrody, takie nie do końca kontrolowane przez człowieka, także ten wers jak dla mnie za słabo oddaje całą grozę sytuacji.
Po przeczytaniu wiersza pozostaję z uczuciem słodkości i kwiatków i różnych innych śliczności, przez to nie czuję zupełnie emocji kobiety, która to przeżywa. W którymś momencie powinno być mocniej, brzydziej, bardziej rujnująco.
Nie chodzi mi o to, że wiersz jest zły, piszę bardziej o tym, co trafia do moich emocji, o subiektywnym odbiorze warstwy estetycznej.

mede_o - no cóż, nasze plany nijak się mają do rzeczywistości, szczęśliwie nie zawsze. Marzenia i ogród, hm... a wiesz do mnie to przemawia, bo nigdy nie lubiłam grzebać w ziemi, a choć sama mam duży, rosną drzewa i trawa, jakieś dawno posadzone peonie i piękny bez, tulipany które dzielnie same o siebie dbają, i coś tam jeszcze, czyli kolor jest. Piszę o tym, bo jak wszystko na tym świecie - nic nie jest do końca od nas zależne. Jedni dbają-zabiegają-wybiegają a nawet ganiają, inni nie robią nic. Dlaczego gdzieś wyszło, a gdzieś nie? Odwieczne pytania, ale ja sądzę, że w jakiś sposób tworzymy rzeczywistość, myśląc o niej, nadając jej kształt. Bo nawet jeśli facet tą bergamotką zapachniał, to dla czego ogród ma zarosnąć perzem, dlaczego ma nadal mnie krzywdzić, niszczyć? To w końcu mój ogród, sam z niego zrezygnował.
Ale to tak wokół Twojego wiersza mnie naszło, takie wspomnienia różne. Bardzo mi się podobają te dni wszystkie, i Twój humor, kto by pomyślał, że zbierasz słowa w strofy od niedawna, czy może teraz częściej, niż kiedyś. Myślę, że poetą jest człowiek, który ma potrzebę wyrażenia siebie wierszem, bardzo pięknie Ci to wychodzi.

Pozdrawiam