Introwerko,

podoba mi się, nawet bardzo, zwłaszcza jutrznia. Pytasz od kiedy nie żyję Od jutrzni do świtu – to w zasadzie tylko krótka chwila (na długość porannych pacierzy), a tyle się w niej dzieje. Lustro (różnorodne twarze peela?), w dodatku powieszone na znaku zapytania dają do myślenia. Pytania zapewne nie należą do łatwych, a i odpowiedzi mogą zostawać... bez odpowiedzi.
Całość – czyta się!

Pozdrawiam.

I widzisz, Intro! Wolę Cię w tego typu rozwiniętych, pełniejszych wypowiedziach

I tak sporo tu zapseudonimowanej treści, ale jest "wyraz", jest co poczytać. W biegu chwalę i wyłuskuję



piękne!

Poza tym bardzo mi się podoba akcent na czas - wszystko zamknięte w chwileczce, właściwej refleksji, tej części dnia "na rozruch", kiedy trzeba przewrócić lustro na drugą stronę.

Pozdrowienna,

z.

witaj,
treść przekonuje mnie bardzo bardzo. Nie mogę jednak nadążyć za rozbieganym wzrokiem. Najbardziej do pierwszej kropki. Później też, ale ciut mniej.
Początkowo chciałam w ramach oswajania nieznanej formy zapisu przetworzyć co nieco, ale próby spełzły na niczym, było źle i nieudolnie. Po przespaniu się z kłopotem poczytałam sobie ten pełzający zapis za plus Wiersz uruchamiający motorycznie oczka, to coś nowego

pozdro