Wszyscy żyjemy w krainie Nod...
Co mogę powiedzieć. Piękny wiersz, Zolu.
Zasługuje na najwyższe wyróżnienie.

Mam tylko małe pytanie - czy w ostatnim wersie musi się rymować "mało/zostało"?
Nie mogłoby być "niewiele"?
I prawdę mówiąc, zgrzyta mi zdrobnienie "tato" - nie pasuje do tej konwencji wiersza, chociaż oczywiście dla Ciebie jest tu najważniejsze, i "ojcze" zapewne nie odda tego, co czujesz.
Ja bym chyba zostawiła to w niedopowiedzeniu - tak niewiele nasion już zostało.

Serdeczności

Ładnie, Zolu, znów "zabawa" w konteksty, znów pociągasz słowami zapiętymi na znaczenie.
Może to zabrzmi płytko, bo na tle całego obrazu urokliwie zadziałał jeden wers szczególnie - tak zwyczajnie zasiałaś tu maciejkę. Tak po prostu. Maciejka niesie ze sobą nie tylko przytulny zapach w letnie wieczory, ale też wiele ciepłych odczuć. Oczywiście cały malunek jest ich pełen (odczuć - dodam, bo przymiotnik już niekonieczny), ale w tym miejscu jakoś tak serce mi się otworzyło głębiej, przez co i reszta się nasączyła.
I jak mówi Mila, "tato" jest dopowiedzeniem, ale mnie wyjątkowo nie przeszkadza. Bo to dopowiedzenie z typu takich, które otwierają kolejny obrazek. I przyznam od razu, że właśnie w tym miejscu moja skóra miała dreszczyk.
Niesamowite, jak różnie można odbierać te same słowa...

Pozdrawiam wieczornym lipcem i jeszcze raz gratuluję.