Chłopiec szedł, na przód

po lewej mając piec, po prawej sad

a kroki w zanadrzu

były wskazówką, lecz gubiącą takt

I te szare mury

przytłaczające pojęcie i sens

i martwe natury

znaczące na wieki wiekuistość miejsc

I Po cóż ta kula tak,

naznaczyła Twoje czoło?

lekko jak cień-stygmat

i zeszła się z ciałem do końca aż.

A chłopiec szedł dalej

nie wierząc w śmierć

i nie wierząc w krew

Wśród blednących alej

i krzyczał: „ja żyje!

ja nie wiem! to on!”

I wiesz, ta kula w czole

tylko

zakwitła krwią jak

jakiś cudowny kwiat

i wiesz ten mur i ta zieleń

zakwitły krwią jak

jakiś cudowny kwiat…