Nastrojowy, nostalgiczny wiersz, pełen niewidzialnych fluidów tego, co było, a co bezpowrotnie zabrał czas...
Bo bywają takie minuty w naszym życiu, kiedy przeszłość przybliża się znów na "wyciągnięcie ręki", i znów jest tamten dzień, tamten park, tamte słowa, cicho szeptane.
Zobaczyłem tu tęsknotę za "dawnym", lecz czyż on był do końca takim, jakim powinien być?

Narratorka chyba chce mu wybaczyć, że...
Już ją nie boli, że on...
Teraz twarz ze zdjęcia nie kojarzy się z bólem, już mniej...

Spokojna, stonowana liryka, bez wysilania słów, stawiająca na prostotę.
A to w liryce bezcenne.
Stąd utwór może przemówić, pomimo pozornej "czytelności", ale w wierszach "rozrachunkowych" to chyba nie feler