Teresko - a może byś jeszcze pokombinowała z tym fragmentem?


- szarości/rudości/szarość - żeby się nie rymowało i nie powtarzało.
Może coś w tym rodzaju - wokół rudość i popiel?

Moim zdaniem wielokropek jest niepotrzebny - to jedyny znak interpunkcyjny w wierszu.

Podobne barwy mam za oknem, a gdy zabraknie mi bieli, mogę pójść niedaleko, nad Wisłę, i popatrzeć na ptaki na wodzie - mewy i chyba także łabędzie.

Miłego

Sympatyczny wiersz, Teresko, lekko muśnięty spokojnymi wersami, jakże bliskimi każdemu, kto kocha przyrodę i umie z niej czerpać radość, o każdej porze roku, gdyż każda na swój sposób raczy nas swoimi czarami

Wiersz ma własną cichą melodię: maluje zimowe uśpienie, zwyczajnie i naturalnie, i poprzez to natychmiast jesteśmy w środku obrazów i zewsząd płynie ku nam miłe wyciszenie.

Dziś znów spadł śnieg i widzę za oknem stada mew i ponure, tkwiące w bezruchu na nagich gałęziach drzew wrony...

Miło mi było być z twoim wierszem, jest subtelną migawką zimowego świata

Teresko, mnie ten wiersz niestety zupełnie nie przekonuje. Mało poetyckie te Twoje obserwacje parkowe, miał być paradoks zima, a kolorowo, zielono, tyle że to takie strasznie oczywiste, zadziwić może chyba tylko ucznia z podstawówki. Korzystasz z bardzo oklepanych motywów, piszesz o tym, co każdy widzi, mnie to nie przekonuje, bo nie potrzebuje czytać poezji żeby wiedzieć, że pod nogami szeleszczą brunatne liście, a na sośnie połyskuje bluszcz.
Być może innych ten wiersz przekona, natomiast dla mnie Twoje spojrzenie jest tu po prostu mało ciekawe, nic nie wnosi. Brakuje mi tu czegoś oryginalnego, świeżego, "Twojego" tzn. innego niż wszystkich.
Pozdrawiam serdecznie