Prządka

      Zostałam. Stamtąd jest wiele dróg ucieczki, wciągających jak (ż)wir. Kiedy idziesz, to tak, jakbyś już dotarł do celu. Ale ja byłam przyzwyczajona do walki bez tarczy.

      Tamtego wieczoru powoli robiło się ciemno. Sjestowokawowe niebo przecierało gwiazdy. Nie wierzyłam, że wolno, wolno (wie)czernieje moje życie. Marzłam. Pająki zmawiały się w szklane paciorki. Przeciekał zegar.

      Od tamtej chwili przebyłam stromą serpentynę. Tylko po to, aby zobaczyć, że zabrałam kwiat ze sobą: wydrążone płatki, z których zostały jedynie żyłki przejrzyste jak światło. Siedzę więc w samym środku i snuję opowieść.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Czar-Nina, królowa kier

       Była jak zła książka w ujęciu Ivora Armstronga Richardsa – mąciła poczucie równowagi. Może dlatego, że go jej nie brakowało? „Don't judge the book by its cover, don't judge the love by the lover!*” – krzyczała. Nigdy nie dorosła, bo, jak na postać niefikcyjną, zadziwiająco wcześnie zamknęła za sobą karty. Była moim odbiciem w śpieszącym się lustrze złudowaceń częściowych. Kiedy zanurzałam w niej rękę, szeptała mi o liniach, których nigdy nie przekroczę. Gra w top-nie-nie ciągnęła się długo. Z każdego kantu, jaki napotkała, cieszyła się jak dziecko. Może imperatyw kojarzył jej się z imperium – naturalnie – zmysłów? A może Kant – z kry tyką, zaś moje kształty wywoływały w niej wrażenie rozpłynięcia się z celem? Lub obawiała się więzów, nieważne, jak niewidocznych?

* (ang.) Nie sądź książki po okładce, nie sądź miłości po kochanku! (parafraza słów piosenki Stevie
Wondera).