Jest coś w tym wierszu, co już kolejny raz zmusza mnie do zatrzymania, chłonięcia słów, obrazów, emocji. Jest w nim coś co budzi niepokój, a nawet pewnego rodzaju lęk. Jest w nim smutek, ale i uspokojenie, wyciszenie, choć nie za wiele mają wspólnego ze spokojem. Jest też gniew, albo może złość. I bezsilność, zniechęcenie.

Jest w tym wierszu coś, co wywołuje gęsią skórkę na rękach i plecach. Dlatego siedzę z nim już od jakiegoś czasu i wsłuchuję się, co szepcze, o czym jeszcze chce mi powiedzieć. Czy usłyszę, nie wiem, ale próbuję spośród wielu różnych dźwięków wysłyszeć te, które są dla mnie ważne. Odliczanie nadaje wszystkiemu rytm.

Piękny wiersz.

Pozdrowienia

Starym zwyczajem pozostawiam na pamiątkę ze strony głównej:

To jeden z tych wierszy, które głęboko zapadają w pamięć. Wwierca się i nie daje spokoju, nie pozwala zapomnieć, pomimo natłoku codziennych spraw. Przypomina o sobie zwłaszcza teraz, kiedy coraz mniej spokoju, kiedy wszystko wokół jest niepewne i nie wiemy, czego można się spodziewać, co przyniesie z sobą kolejny dzień, kolejna chwila. Zatem weź głęboki oddech i przygotuj się. Odliczanie czas zacząć.

Pozdrowienia

Ooooo, a tego Twojego nie czytałam!
Poruszający.
Najpierw chciałam napisać, że szczególnie pierwsza zwrotka zapadła mi pod skórę, ale po trzykrotnym czytaniu przestałam dzielić tę jakże ścisłą całość.
Jestem pod wrażeniem ładunku emocjonalnego, który dokładnie mnie oplątał... i splątał.
Tego typu wiersze długo się we mnie kołaczą.
Świetnie, że Bożena wyciągnęła go z portalowych czeluści i niczym perłę ułożyła na aksamitnej poduszeczce.

Pozdrawiam

Nadrabiając zaległości: gorzki i doskonały tekst, budzący podskórny niepokój już samym tytułem, który zdaje się zapowiadać eksplozję. I rzeczywiście: pierwsza strofa, ledwie "zamortyzowana" głębokim oddechem, jest jak przerwanie tamy. A potem bezruch i pozorny spokój, zbieranie szafranu z każdego uśmiechu dziecka, aż pointa ponownie eksploduje świadomością, że to przecież - odwrócony marsz - marsz do wnętrza własnej duszy. Dotkliwy jak sen, który nie chce nas opuścić. Znam takie koszmary, podszywanie się snu pod jawę, i choć wiem, jak syzyfową pracą jest czasem oddzielenie ich od siebie, życzę gorąco peelce, by udało się unieść z serca ten kamień

Buziaki