Ciekawe zakończenie dwukropkiem , dobrze oddaje niemoc wymowy .
Osobiście nie spotkałem jeszcze Anny a wiersz zaprasza do całości jej i w niej, oczywiście bez przesady.
Niezwykła opowieść o stanie "ducha", osoby obok i częściowo w nas.
Obrazy piękne, "szpak strząśnięty z powietrza", ech .

Podoba się bardzo, piękny klimat, widzę ogromny potencjał w tym wierszu, tylko, że momentami wydaję mi się przegadany, można krócej i celniej, nabrałby wyrazu, a tak po przeczytaniu, szybko się zapomina, . Wyszczególnię najlepsze momenty w moim odczuciu. Pozdrawiam serdecznie ( :

Na co ci obcy świat, i dłu­gie cze­ka­nie? - Po­wie­dzia­ła, wy­ry­wa­jąc wa­liz­kę,
do­oko­ła fo­lio­we­go igloo. Lato wy­trą­ca­ło z rytmu,
i zie­mia była obo­la­ła od suszy, miało się wra­że­nie,
że Anna całą wieś, jak prze­po­co­ne raj­tu­zy, upchnie w piecu (gro­bie
lu­do­wych przy­śpie­wek). Za­pa­da­ły w pa­mięć,

jak ce­ro­wa­na kie­szeń jej far­tu­cha, ob­ra­zy po ob­ra­zach. A Bóg ani drgnął, aż klęła
z coraz więk­szym tru­dem, ni­czym szpak strzą­śnię­ty z po­wie­trza: to z po­wo­du
kwia­tów w psze­ni­cy, bo okna tak wci­śnię­te w dom, niby w szpa­ry, że cza­sa­mi
serce tka sieć z na­bo­żeństw — wobec ni­ko­go ukry­wa — ko­bie­ty scho­wa­ne
w mat­kach: ssące dzie­ci. Wśród bicia dzwo­nu,

mia­sto pełne ko­ścio­łów wy­strze­lo­nych z procy, ludzi
uda­ją­cych mar­twych. Ża­łob­ni­ków, nio­są­cych brzeg je­zio­ra. A ja nie
mogę wy­mó­wić

Tak, zakończenie wielokropkiem mówi bardzo wiele: tak trudno czasem wymówić coś innego niż: "Nie bój się - ja też tylko udaję, że żyję". Całość pełna niezwykłych obrazów i niezwykłych wzruszeń; to wiersz, który pomaga oddychać

Pozdrawiam serdecznie

introwerka, HrabiaCosel2, dziękuję za słowa.

Pozdrawiam.