Kiedy dzień jest niebieski
od zmierzchu i śniegu
kwadrans po przedwiośniu
i zatrzymuję się na chwilę
patrząc na parapet
płatek po płatku
myślę „coraz bliżej święta”
Mikołaj z Coca-Coli
znowu jestem w grudniu
 
Przez ulicę osoby pod czarnymi parasolami
na chudych nogach
i każda z nich to moja mama
śnieg prószy w bombce latarni
przypominam sobie swój wiersz sprzed dziesięciu lat
facet niesie na rękach
zielone puchowe dziecko z kapturem
i to jestem ja
Kiedy myślę że jedyna osoba
która widzi świat tak jak ja
będzie w śniegach północy
większych niż te
i głębszych niż te oczy w których
nigdy nie utonę
a druga to moja siostra
a ja będę tutaj walczyć o poryw serca
z arytmetyką nabytą
 
Kiedy czuję w środku
ten sam napięty błękit i że wciąż
nic nie jest w porządku
myślę mindfulness coaching optymizm
i pytam: gdzie
gdzie to zasiać
przecież w Księżycowej glebie rosną tylko
niebieskie trawy
 
Kiedy dzień jest niebieski
od zmierzchu i śniegu
jak mój ulubiony kubek
zastanawiam się czy to kawa czy
po prostu nigdy nie będę czym innym
niż puchowy kapturek pod czarnym parasolem