Wg mnie również świetny. Ale z takiego pisania Cię właśnie pamiętam - mocnego, konkretnego, dosadnego. I zawsze czerpiesz z ciekawych inspiracji, choć nierzadko trudnych lub bolesnych.
Rzadko dajesz się czytać, ale jeśli już, to wiem, że naprawdę warto zaglądnąć.

Smutna prawda, zgrabnie opisana. Gratuluję!

Fakt.

Świetne!

Czuję się dokładnie tak jak bym otrzymał od Ojca wyjaśnienia!

wiesz tak - " po żołniersku "

bardzo mi się podoba, mimo, iż kompletnie, ale to zupełnie nie kapuję puenty - a wiesz, że to potrafi być niezwykle denerwujące, no ale i trochę intrygujące

W ogóle się nie powstrzymuj przed wyjaśnieniem ostatnich zdań

Jaga,

A widzisz, i tu właśnie tkwi podstępność i piękno poezji - na przykład ja w pierwszej chwili pomyślałam, że to syn uważa życie za ciężkie, a ojciec, zgadzając się na to, udziela mu czegoś w rodzaju gestu zrozumienia. Prawdopodobnie sprowadziły mnie na to te dwa wersy:



Dopiero Twój komentarz mi tę sytuację odwrócił.

Panie Jarosławie,

Co do tej pomarańczy - zinterpretowałam to w sposób całościowy; odniosłam wrażenie, że ojciec i syn stanowią całość, która bez tego drugiego straciłaby wolę życia.

Hmmm.

Mistrzx,

Tyś to dzieło sztuki popełnił, toteż Ciebie powinny komplementować te rozbieżności w interpretacji. Wiersz do oczywistych nie należy. A wszyscy jak dotąd zgadzamy się, że jest świetny. Zechcesz naprowadzić nas na ścieżkę źródłową, czy też pozostawisz utwór pod płaszczykiem tajemnicy?

O rany. Ale to było dobre.

Pozdrawiam i kłaniam się.