Ten tekst ujmuje szczerością i wrażliwością peela. Podoba mi się bardzo to:


- w moim odczuciu właściwa pointa wiersza. Ze spraw technicznych: masz trochę powtórzeń (wciąż/Wciąż, od dawna/Od dawna) - mogłoby tak być, gdybyś konsekwentnie wybierał jakąś frazę z każdego zdania i zaczynał nią następne, ale w tej postaci daje wrażenie przegadania lub niedopracowania. I druga rzecz: zaimki w wierszach niededykowanych piszemy małą literą. Mimo tych uwag, wiersz sprawia pozytywne wrażenie, jak dla mnie ma w sobie coś

Pozdrawiam serdecznie

Witaj, Kubo. Jeśli już ujawniłeś swoje imię, pozwól, że tak się będę do Ciebie zwracać
Przy odpowiedzi na mój komentarz pod Twoim wcześniejszym wierszem, wspomniałeś, że kolejny nie będzie miał rymów.

Przeczytałam i stwierdzam, że o wiele ładniej Ci w takiej formie. Myślę, że lepiej, przynajmniej póki co, wygląda to w takiej luźniej formie.

- wyrzuciłabym ten zaimek, jest tu niepotrzebny

- podobnie jak tu, wiem, że zaznaczasz tym przynależność, ale w wierszach nie zawsze wszystko musi być oczywiste, można pozwolić Odbiorcy na swobodę, a sam pójdzie właściwą ścieżką

Podobnie jak Introwerka mam wrażenie, że trzy ostatnie wersy są zbędne, a nawet psują nieco zakończenie, które powinno nastąpić tu:
- choć znów wywaliłabym to co podkreślone.


Pomyśl też o zlikwidowaniu powtórzeń, o których też już była mowa. Zauważyłam jeszcze jedno (ciemność/ciemność) warto zastąpić to drugie innym wyrazem, choć radziłabym unikać tak wyświechtanych jak otchłań, czy przepaść, bo są już po prostu mocno zużyte.

- to zdanie troszkę się chyba pogmatwało, w dodatku odnoszę wrażenie, że jest nieco "przegadane".

Moim zdaniem, wystarczyłoby po prostu:

to lepsza opcja,
niż nie czuć nic choć przez jeden dzień

- i znów podkreślenie do wycięcia Wybacz, że tak okroiłam Twój wiersz, ale uważam, że znacznie lepiej i płynniej brzmi on bez tych słów, które uważam jedynie za "zapychacze". Dobrze, gdy w liryce każde słowo niesie za sobą treść. Dlatego, gdy możesz staraj się unikać zbędnych zaimków. Z własnego doświadczenia wiem, jak trudno wyrzuca się napisane słowa z własnego wiersza, szczególnie na początku, ale czasami to naprawdę wychodzi mu na dobre, a my ze zdziwieniem możemy zobaczyć, jak nabiera on lekkości.


Podoba mi się nawiązanie do ciężaru duszy, która podobno waży właśnie dwadzieścia jeden gramów i choć już nie raz spotkałam się z podobnym nawiązaniem, to wciąż jest ono dla mnie intrygujące.

Wiem, czepiam się, tak już mam, bo chcę dobrze; a uwierz mi, że nie wysilałabym się tak, gdybym nie wiedziała, że warto
Ten wiersz jest lepszy niż poprzedni. Emocje są bardziej wyczuwalne, a całości nie przygniatają ciężkie, gramatyczne rymy.
Czekam więc na kolejne porcje.

A tymczasem pozdrawiam serdecznie.
Katarzyna