Trasa Kraków – Babice na pozór nie wyróżnia się niczym wśród tysięcy podobnych szlaków komunikacyjnych w Polsce. Ja jednak darzę ją szczególnym sentymentem. To właśnie tędy najczęściej przejeżdżam i tu dowiedziałem się szczególnie dużo o polskiej przyrodzie. A wszystko za sprawą jednego i to wcale nie największego rezerwatu-  Kajasówki.

Tuż za miejscowością Liszki rozciąga się równy jak blat stołu płaskowyż. Jak każde tego typu miejsce tak i on zajęty jest przez uprawy. Ale nie brak na nim także trawiastych łąk typu pastwiskowego. Na ich obrzeżach spotkać można krwawnicę pospolitą, która z daleka wygląda jak storczyk. Ale i wnętrza pastwisk nie chcą być gorsze. Naszpikowane są one pospolitym goździkiem- firletką poszarpaną, której płatki są uosobieniem chaosu i braku symetrii. Być może w ten sposób roślina ta chce zwrócić na siebie uwagę. Oczywiście mnie zawsze wprawia w zachwyt, ale ogół owadów jest najwyraźniej innego zdania, bo nie oblega jej. Lecz firletka nie przejmuje się zbytnio czyimkolwiek gustem-  wystarczą jej nieliczni fachowcy, którzy wiedzą, jak dostać się do wnętrza jej kwiatów. Ogromna dominacja firletki nad resztą pastwiskowych roślin to naoczny dowód słuszności obranej przez nią drogi.

Jedziemy dalej i po piętnastominutowej jeździe przez równiny na południowym widnokręgu zaczynają majaczyć kopulaste szczyty. Dojeżdżamy do Kajasówki. Ale jeśli chcemy dostać się do wzgórz od bliższej Krakowowi strony, musimy raczej przygotować się na wrażenia podobne do tych doświadczanych przez kierowców rajdowych na kamienistych bezdrożach. Lepiej więc pojechać parę kilometrów dalej i przez las dostać się prosto na skały.

Skały te poznałem- o paradoksie- jako jedne z ostatnich w czasie zwiedzania całej Jury Krakowskiej. Nie spodziewałem się, że są one tak nietypowe. Po latach ułożyłem o nich wiersz- niewiersz, w którym zawarłem wszystkie najważniejsze informacje:

Między wyniosłymi sosnami

a płaskim brzegiem Wisły

wykluły się gąbki zaklęte

w jurajską zgrabną stromiznę.

Kiedyś czas je ogolił

dziś znów odklęte- zarosły

brodą ziół, traw i tarnin

wielbionych przez ptaki wiosną.

Nawet szypszyniec różany

patrzy na nie z podziwem,

gdy różom tutejszym dorabia

rozwianą końską grzywę.

A ja dołączam do chóru

piewców skalnych ostępów

maleńką perłówkę zwisłą,

którą biorę do ręki.

Pomimo niedostępności terenu przejście szlaku oddzielającego sosnowy las od skał wcale nie jest takie trudne. O wiele trudniejsze okazało się obejście Kajasówki dołem po wielkiej powodzi, jaka miała miejsce w maju 2010r. Mimo to zdecydowałem się na ten wyczyn i przeszedłem cały las otaczający Kajasówkę od północnej strony.

Na początku tego szlaku nic nie wskazywało na to, że już wkrótce wejdę w nieprzeniknioną leśną gęstwinę. Tu widać było niezdecydowanie lasu, co zrobić- drzewa stały rzadko i nierówno, a owady tylko na tym korzystały. Piękny, miedzianozielony biegacz Ulricha żyje tu chyba po to, aby obalić zakorzenione wśród wielu ludzi stereotypy, że wśród owadów tylko motyle mogą być estetycznym wzorcem.

Natomiast mały motylek zwany wątlakiem ozdobnym udowodnił, że motyle stać nie tylko na tworzenie kanonów estetyki. Usiadłszy na przetaczniku zwinął się w trąbkę tak, że na moment stał się elementem kwiatu. Dostrzegłem go tylko dlatego, że byłem przygotowany na taką ewentualność. Było oczywiste, że drapieżcy nawet nie podejrzewali jego obecności.

W pewnym momencie cały błękit nieba zakryły wierzchołki wyniosłych sosen. W półmroku znikły roje motyli, a w zamian za to dało się słyszeć piskliwe konwersacje. Rozmawiały ze sobą pisklęta dzięciołów, które mogły sobie na taką ekstrawagancję pozwolić, gdyż były bezpiecznie ukryte w okrągłej dziupli tuż nad ziemią. Wtedy właśnie przejście przez las nabrało cech sportu ekstremalnego, przechodziłem bowiem tą trasę pierwszy raz w życiu i to w dodatku otoczony wewnątrzleśnymi strumykami, bardzo wezbranymi po niedawnej powodzi.

Tak zakończyło się moje poznawanie rezerwatu.

Wrzesień 2011 r.

Jarosław Roman