Wyobraźcie sobie pustynię kaktusa i horyzont miejsce gdzie ziemia nabiera krągłości. Tylko on i ona. Wiersz pisany jakby o uczuciach kaktusa. Ale widok jakby zza niego. Widać wschody i zachody. Jest miło. A kaktus ma refleksję. Stoi ciągle w tym samym miejscu i jest szczęśliwy. Ale są ludzie dla których kolejny dzień jest czymś przykrym. I chciałby nawet im pomóc bronić się przed tym na co nie ma wpływu oddając im swoje igły. (i obrazek- widok zza kaktusa. przypomina sobie zachód - nadziewa się na jego kolce) ale kaktus rzuca w słońce tylko z perspektywy. Nie może pomóc ludziom by byli szczęśliwi. Nawet gdyby mógł szybciej "wygonic" słońce żeby ono świeciło dłużej dla nich. Wszyscy mamy go po równo. Można się bawić w sensy

Dziękuję za komentarze. Mam nadzieję że trochę pomogłam w zrozumieniu. . Pozdrawiam! i przepraszam że tak późno odpisuje.