***(Уже не в первый раз...)

Уже не в первый раз, в минуты роковые
Они приходят в мир для тайного труда,
Когда бьет грозный час возмездья и суда,
И морок гонит нас и страх сгибает выи…

В подпольи наших дум, где дремлют чуть живые
Останки чистоты, доверия, стыда,
Являются они – откуда и куда?
Пройдя сквозь все посты и рвы сторожевые.

И каждый, кто хоть раз воочью повстречал
Кого-нибудь из них – в сермяжном зипуне ли
Январским вечером, на знойной ли панели,

Страдой июльскою – на благостный причал
Торопит челн души, все муки, боли, раны,
Забыв под ласкою целительной охраны.

 ***(To już nie po raz pierwszy...)

To już nie po raz pierwszy, gdy ważą się losy,
Oni na świat przychodzą tajemne wieść misje,
Kiedy godzina sądu i odwetu bije,
Omamienia nas gonią i strach zgina torsy...

W podziemiach naszych myśli, gdzie drzemią półżywe
Pozostałości cnoty, zaufania, wstydu,
Pojawiają się oni – skąd i dokąd idą?
Omijając granice i straże wnikliwe.

I każdy, kto raz jeden ujrzał własnym okiem
Któregokolwiek z onych – w siermiężnej sukmanie,
Czy to w styczniowy wieczór, czy w ziemi rozgrzanej

Porą lipcowych zbiorów – do przystani błogiej
Kieruje czółno duszy – bóle, rany, męki
Znikają pod  dotknięciem opiekuńczej ręki.