Witaj

Treściowo ładnie i gęsto, ale niewiele pozostaje w głowie, gdy się już skończy czytanie. Niewiele poza -asz, -isz, -ysz, -esz, -aś. Jakoś mi to przeszkadza w odbiorze i wcale nie wybrzmiewa ładnie. Bardzo lubię dużą ilość czasowników w tekstach wierszowych, bo nadają one tempa, wiersz wydaje się z nimi taki szybkobiegnący, że na koniec brak oddechu. Tutaj jednak czuję przesyt tych końcówek, monotonię, a wydaje mi się, że można by to jakoś inaczej ugryźć.

W trzeciej strofie z kolei mam wrażenie, że zbyt dużo chciałaś (do)powiedzieć. I ta strofa wydaje mi się zbędna od warczysz do końca. Jeśli nawet nie cała, to w jakiejś części na pewno.

Nie wiem czy rym zamierzony wody – powody, on mnie jakoś też wybija z rytmu.

Nie mówię, że mam rację, pozostawiam jednak do rozważenia. Być może zechcesz się jeszcze pochylić nad tekstem. Kiedyś


– brak spacji po przecinku

Pozdrowienia

a mi się podoba, choć uwagi Bożeny , jak najbardziej zasadne , szkoda mi wiersza, mogę ci pokazać jak ja bym to okroił i rozegrał, żeby pozbyć się tych natrętnych powtórzeń, bardzo klimatyczny wiersz, pomysłowy.

Jeszcze nie założyłaś czerwonej sukienki,
nie podniosłaś żagla, wzroku nad horyzont,
choć mogłaś

Piszczysz zamiast zawyć syreną, unosisz
bezwiednie omijając szersze, w(y)zywające,
na śmierć i życie, wody,
brakuje równowagi

na szpagat. Słusznie warczysz,
kiedy trzeba tulić. Błaznujesz, przelewając oceany.
Nie ma nawet cienia,
chociaż ciągle ci odbija. za bardzo się starasz.

Na manowcach więzisz mielizną,
wodząc na pokuszenie, o skały rozbijąją się statki.
I tak zostałyby wrakami, bez nadziei na powrót,
ocalenie duszy. Tak, wysyłasz sprzeczne sygnały.

Pozdrawiam serdecznie