Super! Wiolinie, zaskakujesz nas niebanalną jesienią, że aż chce się...
w tym szaleństwie może warto by się było zastanowić nad wyrażeniem - a może "spurchawieć"?
Poza tym, mam takie nieodparte wrażenie, jakby obserwator chciał pozostać w tym cyklu pór roku i harmonii natury, a ludzie "ci, zawsze coś wymyślą".
Pytanie - kim jest narrator-obserwator?

Witaj Wiolinowa.

Tak, już poprawiłem owe spór...
Obserwatorem jest tu nie byle kto, bo niepospolitość w wymiarze innym niż ludzki. Tak do końca to nie wiem kto...jakiś ktoś spoza miasta. Ci już widzą niewiele spoza gonitwy za pośpiechem...
Pozdrawiam i dziękuję.

Witaj Lilah.

E, za proste byłoby lasowi. O tej porze lasu....o tej porze dnia, o tej porze wiosny, o tej porze kwiatów...Dobrze czytasz. Pozdrawiam.

Dawno nie czytałam tak klimatycznego wiersza, każdy wers smakuje jesienią. Nie daję tu ocen, ale temu wyjątkowo

Witaj Wiolinie Wybierałam się do Ciebie, aż w końcu jestem w tych jesiennych wersach (zbyt szybko nadeszły przymrozki - real za oknem).
Twoja wersja cieplejsza.

Pozdrawiam i zerkam do kolejnego.

Witaj Wiolinie. Dawno nie byłam u Ciebie, a może nie? No, w każdym razie teraz jestem i bardzo chcę podzielić się moimi spostrzeżeniami na temat, naprawdę fajnego i na wysokim poziomie - wiersza. Cóż. Wers "o tej porze lasu zebrało się na jesień", ileż niesie w sobie znaczeń, jest nośnikiem oryginalności i zaczarowanego słowa poezji - jak to u wytrawnych poetów (jak wino), bywa. Może się w głowie zakręcić, "rozszaleć". Dostrzegam też wiele dobra i delikatności, nawet ludzie nie są źli, choć wszędzie ich pełno i nie współdziałają z naturą , tylko zawsze wtrącają swoje trzy grosze - jednak przyroda na zawsze pozostanie nieugięta i to my się do niej dostosowujemy a nie odwrotnie, choć niektórym wydaje się, że mamy taką moc, aby zmieniać dzieło Stwórcy. Niby tak, ale jeśli za bardzo będziemy ingerować - znikniemy i tyle. A Ziemia - będzie trwać. Mądry Twój wiersz, bo dotyka tego problemu, choć na pierwszy rzut oka jest "tylko" o jesieni i zimie. No i o molach. Są, choć niby je trujemy - bez skutku, jak widać. Dobrej nocy.

Wiolinie, nie uraziłam chyba. Jak to nic tu po Tobie? Zaprzeczasz sam sobie, przecież jesteś w wierszu? Jeżeli chcesz to napiszę: podobało mi się, bo jest o jesieni. Dobranoc.

Witaj Szczepanie.

Myślę że każda jesień jest inna niż poprzednia. Tak jak pisała Szymborska "nic dwa razy sie nie zdarza..." Uważam że wiersza nie należy wypowiedzieć do końca. A od czego czytający ma wyobraźnię? Wiersz wystarczy naszkicować - cały obraz powinien pojawić się sam. Punta jest i myślę że to nawet bardzo wyraźna. Za pozytywną resztę, dziękuję. Pozdrawiam.