Zgadzam się z Procesją: poruszający i przesycony podskórnym niepokojem tekst. Można odczytać w nim niewidomość jako stygmatyzm, szczególne "wyróżnienie" i szczególny ból, można i jako metaforę śmierci, czy raczej "bycia zmarłym"; jako niespokojny stan/sen, z którego dusza wyrywa się ku życiu. Niezwykły wiersz, w którym wszystko zazębia się niczym zapięte na guziki poły ubrania, ukazując jednak w przelocie rąbek tamtego świata.

Pozdrawiam serdecznie

Wiersz bardzo wchodzi w świadomość. Oprócz czułości, niepokoju ma dla mnie lekki posmak horroru, albo raczej takiego thrillera psychologicznego. Nie wiem czemu, ale w jakimś stopniu przyszedł mi na myśl film "Laleczka Chucky", może właśnie przez to niepokojące luli, luli. A przecież żadna zbrodnia się zdarzyła. A może jednak? Nie tyle krwawa, co duchowa. Ech ta wyobraźnia. Tak czy tak wiersz się podoba.

Pozdrawiam ciepło.

Utiuszo, mnie przyciągnął tytuł. "Jest 4. nad ranem, w New Yorku jest zimno...", jak śpiewa nasz zmarły Cohen. Wczoraj pożegnałam się słowami Luli, luli, Ty napisałaś "zwiedzamy". Zwiedziłam i natrafiłam na kołysankę z "luli, luli". Myślę, że nie obudziłam zmarłego. Oni się nie budzą, oni są poza czasem, poza zmęczeniem, bólem, krwią. Stygmaty? To znaki (jeżeli w ogóle są prawdą) dla tych, co tu zostali. Inaczej nie pojęlibyśmy przekazu. I tak nie pojmujemy. Rozmowa z lalką, która nie ma powiek. Jak może spać? Potem nie ma oczu, upadły. Jak Anioły ze złamanymi skrzydłami. Jest ambrozja - jadana przez bogów. Pomieszane światy, pomieszane znaczenia, ale nie wiersz. Utwór z pomieszania wydobył ład, jak z chaosu powstał wszechświat. Dziękuję Ci za te strofy, takie dla mnie. Fajnie, że Jesteś. A23