Cud się wydarzyć musiał, żeś w me progi skromne,

nie zważając na famę złowrogą, co krąży

i nie bacząc, że wszystko co tworzę ułomne,

zawitał. Zatem niech cię słowo moje drąży.

Zanim spłyną na mnie plwociny, sieję zamęt

- raniąc, budując swój dom wyklęty, z boleści.

Wierzę że wszystkie słowa to wspólny testament,

nadają sens, budując rzeczywistość z treści.

Wierzę, że każdy ma prawo wyboru drogi,

że wspólnoty są mitem dla duchem ubogich,

że co dom to obyczaj, że wrogie są progi,

że nabrzmiałe są wrzody, że wiele słów srogich

niczym biczem żelaznym po pęcinach chłoszcze,

burząc przez lata tkaną - tanią mitologię.

Żaden ustać nie może idol, ni bożyszcze.

Papież ujeżdża zastaną tautologię.

***