Tadeuszu, to jest po prostu piękne!
Ile tu emocji, ile "nienazwanego", tego, co przepływa między kobietą a mężczyzną.
I co czyni kochanie najpiękniejszą przygodą życia.
I jest bliskość, bardzo pewną kreską nakreślona, a więc utrwalona biegiem wspólnych lat, kiedy miłość tworzyła monolit.
I to się właśnie czuje, że prawdziwe kochanie rodzi się na przestrzeni lat, nie w pięć minut.
Wtedy przetrwa, wtedy jest pięknem samym w sobie.

Świetnie tworzysz swoje światy.
Każdy wers zdumiewa - podziwiam wyobraźnię poetycką i ujęcie rzeczy tak nieuchwytnych, że znaleźć na nie słowa wydaje się sprawą niemożliwą, a jednak...
Tobie się to niezmiennie udaje

Well done

jest tu parę technicznych niedociągnięć, ale nie potrafię ich wypomnieć komuś, kto stawia na odczuwanie. wiersz płynie między nimi, między mną (czytaczem) a poetą, zahacza o drobiazgi, których tu na pierwszy rzut oka nie widać.
wyciągnąłeś ją z otchłani i znów pięknie prowadzisz przemilczane dialogi...

pozdrawiam ciepło, cała Whole

Zwłaszcza to:
mówi. nazywam się jak chcesz, ty nazywasz się mną.

Mądrze, z perspektywy doświadczeń, nie zawsze oczywistych. Czy to jakaś forma niekończącego się dialogu?

Pozdrawiam,
Piotr

Bosski, jak dla mnie nieco za dużo się, chociaż widzę, że nie dałoby rady bez tego.
A poza tym, Poeto, jestem zachwycona.
Uwielbiam emocje, bo one przecież stanowią człowieka.
U Ciebie zawsze nimi kipi.

Pozdrawiam b.serdecznie

Że tak się wyrażę bosska ta Twoja poezja, pozdrawiam A.