Procesjo, tekst, jak zwykle u Ciebie, taki, jak protest - song. Ogromne wrażenie na mnie wywarł. Ile to mądrych i potrząsających człowiekiem - przynajmniej mnie, można znaleźć w literaturze. Tu u Ciebie, kobieta działa, nie jest zlepkiem przysłowia "patrz na mnie, nie dotykaj mnie". Nie lubię takiej wersji kobiet, ale z drugiej strony, zeżarłyby kogoś, kto im nie pasuje i odkryje ich prawdziwą twarz. Zakłamanie to ohyda. A iluż ludzi jest zakłamanych. Świecących oczyma np. do przełożonych, a później obrabiających im dupy. O tym ten wiersz,
"po odrzuceniu ciężaru wyrzucasz z siebie krótki okrzyk
podkreślający powrót do źródeł". Można odbierać tę kobietę b. negatywnie, ale są granice... może "wszyscy na niej wisieli" i tego miała dość. Zobaczmy, ile ma spraw do załatwienia, zanim się oddali, może z nudów? Masa jest tego. Ona chce uciec i tak jest ok, bo próbuje uporządkować wszystko, zanim oddali się. Włażono jej może na głowę i to może się znudzić. Kot - specjalną rolę mu dałaś:
"kot obserwuje ze zdziwieniem twoje poczynania
jak niemal siłą woli przenosisz przedmioty z miejsca na miejsce" - zadziwiony determinacją peelki. Może ona tez przez lata, była gdzieś zamknięta, spychana na bok. Moim zdaniem wiersz jest nie o braku serca, ale o sercu przeciążonym i determinacji.