Perfekcyjny wiersz, Wiolinie.
Chociaż nieprawdopodobnie smutny i roztęskniony.
Końcówka smaga jak bicz.
Ale to tylko w wierszu tak, prawda?

Pozdrawiam ciepło-słonecznie

Wiersz w stylu wiolinowskim, czyli smutno, refleksyjnie z lekka dla mnie nadwyrężonymi metaforami. Ale u Ciebie już tak jest, więc się nie czepiam.

Zastanowiłabym się jednak nad drugą strofą, bolącym słońcem, które ma oddech i powietrzem, które czuje. Troszkę to naciągane, mimo, że z pozoru ładnie brzmi.

Najbardziej podoba mi się fraza, którą zacytowała Allaska. I to jest najlepszy moment w wierszu.

Tytuł brzmi trochę banalnie, ale pasuje do puenty.

Pozdrawiam

Witaj Al.

Jasne że to tylko wiersz. Od jakiegoś czasu piję jedynie coca colę. Na kimś muszę przecież wypróbować te wszystkie grzechy świata...Gram w przeciwwagę. Tak jest mi dobrze że aż spróbuję ile mnie może być w źle. I ja pozdrawiam ciepłym słoneczkiem. Mówią że w Portugalii świeci najjaśniej.

Allasko.

Ano wiem. Jak mi się takie dziecko urodziło, to przecież muszę je jakoś wychować. Pozdrawiam.

Wiktorio.

Dzięki serdeczne za zrozumienie moich słabości. Pewnie masz rację że przesadzam z metaforami, ale nie potrafię inaczej. Wiersz bez metafor to jak nieposmarowany chleb. Nie mówiąc o tym że warto byłoby czymś to przykryć. Pozdrawiam i dziękuję.

Clockworklukisie.

O matko! ledwo napisałem Twój nick... Ostatni wers jest puentą. Co jest w niej nie tak? Wszystkiego dobrego. U mnie nocnego. Pozdrawiam.

Witaj Kamysiu.

E, no co Ty! smutne też bywa czasem piękne...Kiedyś dla Ciebie napisze coś b słonecznego...
Pozdrawiam serdecznie.

Wiolinie,

nie potrafię i nie chcę wyróżniać żadnego fragmentu. Biorę wszystko, bo urzeka prawdą i finezją.



Jakie to mądre! A że masz we mnie nieustanną wielbicielkę Twojej poezji, od dawna wiesz.

Tym razem zupełnie bez uwag, serdeczności,

z.

Zgadzam się z przedmówcami - wiersz naprawdę robi wrażenie, Wiolinku.
Chociaż... gdybym się miała do czegoś doczepić, to do końcowego "kieliszka", który jawi mi się jako nieco zbyt banalny w kontekście tak dobrej całości.
Przemyśl, czy nie poszedłeś na pewnego rodzaju łatwiznę myślową.

Serdeczności

Może wystarczyłoby zakończyć wiersz w ten sposób - niedopowiedzeniem, które jednocześnie mówi bardzo wiele?
Dwa ostatnie wersy w cytowanym powyżej urywku są zbyt dobre, by psuć ich wymowę kieliszkiem.

Buziak

Alkoholizm też jest przejawem siły i męskości?

To popiół i diament, a nie alkoholizm (!), scena z filmu Andrzeja Wajdy - Miladoro źle odebrałaś mój komentarz. Kieliszki i płomień wspomnień, Miladoro - popatrz na kadry z tego filmu... nie rozumiesz męskiego świata, Miladoro. Kieliszki - to wspomnienie... u Wajdy (!) to święty świat. I u mnie także.

Wiolinie, czy mnie rozumiesz?

- w tych kieliszkach jest Powstanie Warszawskie (!) - i płomień w kieliszkach... ja tak odbieram Waszą dyskusję.

Kieliszek - różnie - i ja Ciebie zrozumiałem Wiolinie.

- to prawda.

Prostota jest bardzo szlachetna, a ten wiersz posiada obie cechy, Wiolinku