Z pewnością nie wypuszczałbym kanarka z ręki,

gdyby nie uczucie – nie tutaj jego miejsce. W sumie

nie znam się na ptakach i równie możliwe,

że był to wróbel. Ich śpiew podobnie rozprasza,

chociaż nie rozumiem, o co tyle hałasu. Znaleźć się

na dachu, żeby poczuć dystans? Niemożliwy w uścisku

spoconych palców, ciasnym zmyśle linii, które plotą

i plotą – przetnij, jeśli nie rozumiesz. Widzę przecież

i potrafię docenić. Starasz się, lecz nie umiesz uwolnić

świata ze zbyt niecierpliwie wypowiedzianych zaklęć,

formuł ułożonych w nocnej gorączce jak kompres

na czole, kiedy ani wiedzy ani woli znaleźć nie można

w jasności rozumu oślepionego nagą żarówką na klatce,

chociaż nocny gość rezolutnie próbuje przemknąć,

buty trzymając w ręku i widać wyraźnie, że twojego,

pytającego spojrzenia, nigdy ci nie daruje.