Widać tu ciekawy potencjał, ale niestety, wkradło się również kilka problemów.

Na pierwszy rzut oka już rzuca się w oczy nadużywanie zaimka Twoje - łzy, Twojego kota, Twoje oczy, Twoje łaski. Trochę tego za dużo.


Fakt, wkradł się tutaj błąd składniowy.

Ostatnia strofa mi również bardzo się podoba. Wcześniej niektóre fragmenty ocierają się jednak o kicz, zwrot do Królowej Tybetu, łzy, pustynne róże to elementy trudne do ogrania i ryzykowne.

Podsumowując, ja bym jeszcze nad tym tekstem popracowała i postarała się przepisać poszczególne fragmenty.

Aleś wiersz napisał Alosie, tak trochę inaczej, niż zwykle, choć znów bryła.

Ja się tu wypowiadać za wiele nie będę, ani odnośnie formy, ani treści, bo powyżej już się słusznie wypowiedziano, a mi się w oczy rzuciło coś innego.

Dla mnie to taki typ wiersza, który dla osoby nie znającej tematu, jest wierszem niewiele mówiącym. Tak się składa, że nie wszyscy wiedzą wszystko i gdyby nie komentarz Zolii, zupełnie nie wiedziałabym czego czy kogo dotyczy. Brak w nim słów kluczy naprowadzających laika na temat. No prócz tytułu może, ale najpierw trzeba wygooglować i poczytać, a potem dopiero wrócić do wiersza. A mnie osobiście taki proces czytania wierszy mało odpowiada. Jedynie ostatnia strofa, najlepsza zresztą, ma pewien uniwersalny wymiar i mówi do czytelnika.

Może warto byłoby napisać jakąś notkę od autora czym wiersz jest inspirowany. Podany czytelnikowi w tej formie nie zawsze może znaleźć odbiorców.
Takie oto mam refleksje na temat.

Pozdrawiam