Zgadzam się z gabi, że puenta jest świetna. Czasem widuję u starszych ludzi, jak w ich życiu religia i obyczaje mają faktyczne znaczenie, a nie są pustymi symbolami używanymi w służbie bigoterii i nietolerancji, jak u wspomnianych moherowych beretów. Tytułowa Wikcia wydaje się należeć do tego "wymierającego (choć niekoniecznie) gatunku". Stworzyłaś realistyczny, a zarazem wzruszający portret.

Aniu, bardzo mi Twój wiersz przypadł, każdy pewnie taką Wikcię ma. Piękny pełen prostoty wiersz. Zapodam kawałek wiersza, mam nadzieję, że się nie obrazisz o pewnej pani, piękny równie jak Twój:
"ta siwa chudzina w zdeptanych butach,
ta opuszczająca ręce jak dwa grudniowe sople,
drepcze przed domem, nieznośnie
podświetlona zachodzącym słońcem.

wyszła jak stała – z chronicznym brakiem dotyku,
z zapachem
zamkniętych ścian pomiędzy zmarszczkami.

włosy ma różowe jak płatki kwiatu wiśni, kiedy
tkwi w samym środku promieni, wplątana
w ciepły maj(...)".
serdeczności dla Wikci, której nie dane było poznać "moherowych"