Zolu,

nie chciałam generalizować, jednak to akurat wiersz oparty na własnym doświadczeniu, a to mówi mi wyraźnie, że faceci zawsze odchodzili ode mnie, bez względu na moje uczucia, gdy im było najwygodniej, i jeśli któryś wracał, to tylko dlatego, że zorientował się, jakie to jeszcze krzywdy może mi wyrządzić. Nie twierdzę, że ja byłam bez winy, jednak w dialektyce męskie-żeńskie czułam się zawsze zupełnie nie na miejscu - odkąd przestałam z tym walczyć, a zaczęłam po prostu rozumieć, że to nie dla mnie, bardzo mi ulżyło.

Dziękuję Ci serdecznie za czytanie i ciepły odbiór (szczególnie świętokradczej Penelopy

Serdeczności i buziaki

Wiktorio,

cieszę się, że mój wiersz zwrócił Twoją uwagę i że spodobała Ci się forma

"Wzdęte nosy w pajacach" to odniesienie do Pinokia, a więc do kłamliwego/niezgodnego z rzeczywistymi intencjami przekazu, jaki często otrzymywałam od facetów.

Zgadzam się z Tobą, że każdy zasługuje na to, co najlepsze, jednak realizować to można na różne sposoby. U mnie chęć wchodzenia w bliskie związki z facetami była raczej podyktowana niechęcią wyłamywania się z powszechnie panującego wzorca - odkąd odkryłam i (przede wszystkim) zaakceptowałam swoją odmienną orientację, czuję, że nie tracę czasu na coś, co nie było moim prawdziwym ja

Serdeczności

Dziękuję serdecznie, Wiktorio


No widzisz, czasem takie intuicje okazują się jak najbardziej sensowne

Co do "wzdętych nosów", to chciałam dać jakiś wyraz, który w dwóch sylabach określałby, że te nosy dynamicznie się zmieniają (a nie np. od początku są długie), co tylko potwierdza moje z dawien dawna przekonanie, że nie mam zdolności do właściwego rymowańcom rygoryzmu sylabicznego.

Serdeczności