Zolu, to ja zacznę od tego, że przeczytałam z zainteresowaniem . Znalazłam w treści kilka drobnych sytuacji/powodów, które potrafiły rozdzielić kochających się kiedyś ludzi.

Pochwalę sprawność pisania, podoba mi się obrazowanie, nastrój i przesłanie wiersza - mleko się rozlało, więc trzeba zakasać rękawy i spróbować żyć normalnie, choć tak naprawdę nie będzie łatwo - tak sobie czytam Twój wiersz, Zoleńko.
Niczego tu za dużo, niczego za mało, Może tylko zbyt słyszalny, jak dla mnie , rym powodów/ ze wschodu, ale wiem, że lubisz takie pisanie, więc się nie czepiam.
Odchodzę zadowolona z lektury, świetlnej lektury.
Buziaki.

Zolu, piękny wiersz pełen gorzkiej, subtelnej ironii (losu? Najbardziej podoba mi się, że nie wiadomo, czy te pulchne powody rozstań to personifikacje nieporozumień, czy wnikliwa obserwacja obyczajowa. W każdym razie przypomniały mi się cytaty: z utworu Katarzyny Zdanowicz-Cyganiak: "bliskość podczas rozstania, potem już nigdy więcej", i z wiersza Marii Cyranowicz o "szukaniu wroga na swój wymiar straty". U Ciebie to wszystko powiedziane mniej dyskursywnie, bardziej obrazem podszytym "prozą życia", przez co - jak dla mnie - jeszcze sugestywniejsze.

Serdeczności