Miladoro, przyznam się szczerze, że już po opublikowaniu mnie też ten początek raził. Tak myślałem, że chyba tego za dużo. Ale wolalem poczekać na fachowe uwagi
Czy jeszcze coś do zmiany wg ciebie?

A ja bym to solidniej pościnała.

Taką metodą - wybierz najważniejsze słowa w wierszu, a potem dopisz do nich kontekst.
Za dużo jest odniesień do wieży z kości słoniowej poza tym - wystarczyłoby małe nawiązanie, a nie oparcie wiersza na tej właśnie figurze retorycznej. Za dużo też dopowiadasz.

Przemyśl wiersz jeszcze raz i idź na stylistyczną zwięzłość.

Miłego, Mario.

za zoolą,

Fort Knox ( że niby na amen , takie wszystko zamknięte...)

Otwieram szeroko drzwi,
żeby kogoś dojrzeć.
atu piki dzidy i włócznie
między mną a nim
dziewiątka mieczy

Cały tydzień poleruję
fasadę samotności.
Kość słoniowa odbija już
światło jak lustro królowej.

Chowam się w wieży, czekam.
W końcu ktoś musi nadejść.
Nie chcę płynąć całymi rzekami,
z nadzieją spoglądam na drzwi.

I znów słyszę
to pukanie... wchodzi głupiec


i lecimy dalej tym tarotem, kartami. wplatając coraz śmielszą i skomplikowaną symbolikę.
nie pogardzaj szczyptą- może cg junga ?? pyk pyk i niech tajemniczość spowije utwór całunem niedopowiedzeń, wizji, walającej się gdzie nie gdzie ektoplazmy i zakurzonych pokrytych pajęczynami ruin lub kotar. koniecznie bordowych...
a i przydało by się wiersz trochę rozbudować, może ?

Pozdrawiam. dW