rzucone jak kamień, najlepiej o zmroku
kalekie ustawki, cios w psa na łańcuchu,
a za to zrywane z uwięzi po kroku
obelgi, przekleństwa, raz w głowę obuchem.
 
i lecą lawiną, a gnieżdżą się w mózgach,
zaklętych na branie z niepełnej kabury,
gdy temu marcepan, tamtemu zaś rózga,
- bo demo jest dobre, a – kracja – do dziury.
 
historia oceni – źle nam się zdarzyło.
już były o-błędy i bolą do dzisiaj.
czasami istnieje nadzieja na miłość
powszechną. w nią wierzę, jak w słońce o świcie.
 
……………………………………………………….

*tytuł wiersza Marii Konopnickiej (wbrew nadziei)
 
 

2.10.2017.