nikt nie lubi przegrywać, chyba? porażka jest jednak ważnym elementem, pozwala nabrać dystansu do siebie, do życia, jest lekcją pokory, po której inaczej postrzegamy; kto raz się sparzył, drugi raz nie dotyka ognia. człowieki są jednak pod tym względem niepoprawni, pakują się w kolejne toksyczne związki, robią sobie nadzieję na... no właśnie na co? widzą ogień i jak ta głupia ćma lecą w jego kierunku; ogień i zło mają w sobie coś elektryzującego;
pofilozofowałem; co do wiersza. pierwsze dwie frazy trudno wchodzą, trzeba było mi kilkakrotnie przeczytać, by wypłynął sens; zwłaszcza druga za poprawną identyfikację podmiotu. Dlaczego "tę" ścianę, "bowiem" pominąłbym; w drugiej "i tak" do kasacji, to dla mnie wypełniacze;
od "Dopiero..." nie mam uwag, zwłaszcza do puenty, cymes poprowadzona.

pozdrawiam

W moim odczuciu to wiersz o wychodzeniu ze sfery prywatnej, intymnej (inicjalne budowanie przez kochanków świętego pokoju) w przestrzeń publiczną, a przez to - w bukiet kulturowych reprezentacji, klisz, za pomocą których opowiadamy/pozwalamy opowiadać nasze życie. Nie odbiera to wierszowi siły bezpośredniego oddziaływania, przeciwnie, to uwikłanie w obrazy, w paletę opatrzonych kulturowym precedensem możliwości, czyni utwór dużo bardziej przejmującym, niż byłaby próba opowiedzenia o miłości bez świadomości podobnych powiązań. Intrygująco i pięknie.

Serdeczności