Anno Wu, uległam lirycznemu nastrojowi tego wiersza, uśmiecham się w najmniej stosownej chwili.
Czy warto o tym mówić z rozpaczą? Czy to nie za wielki komplement, dla tych ślepych sił? Kpij z nich, albo ośmieszaj bezmyślne okrucieństwo.
Nie bój się, wszystko skończy się dobrze, los lubi zawracać i wszystko znowu się układa.

Serdeczności

Twój wiersz krzyczy, tak bardzo, z zaciśniętymi zębami. Takim kolczastym dźwiękiem, wypalonym gardłem. Nie da się go spokojnie przeczytać.

Są wiersze, po przeczytaniu których nie ma się ochoty na zastanawianie się nad budową , składnią, użytymi metaforami itd. Twój wiersz poraża cierpieniem, bólem, samotnością w chorobie tak bardzo, że brakuje słów, żeby wyrazić związane z tym emocje. Jedyne, co Ci mogę powiedzieć, to pisz jak najczęściej. To pomaga okiełznać trochę lęk, rozpacz... Dobrze o tym wiem .
Anno, trzymaj się, nie poddawaj, uwierz, że wszystko jest możliwe.
A.

Witaj Anno Wu,

W samym tytule już zawarte jest bardzo dużo. Wiersz - modlitwa i tak go odbieram. A jeśli modlitwa, to i ufność i nadzieja. Wierzę, że wszystko się uda i nad Peelką zaświeci jeszcze słońce.

Pozdrawiam serdecznie.