czarna wstrzemięźliwość: tej zimy odmawiam sobie 
nawet narzekania. co to da? 
język tylko zdrewnieje
w najlepszym razie - będzie jak gwóźdź
papiak, za krótki, by przybić coś sensownego

czasami krzyczę wspak, bezgłośnie
schodzą się, z lekkim ociąganiem
lekko zwietrzałe elegantki
z przewieszonymi przez kark zasuszonymi lisami
ich mężowie i konkubenci, niewiele wyraźniejsi
jakby niedostrojeni
zdeformowani przez zakłócenia
(ostatnio coraz częściej  - zamieć!)

używamy mowy perforowanej
(cisza przekłuta posrebrzaną szpilką)
co trzeba? nudzisz się? - nie pada ani razu

i śmieję się w duchu z tej całej beznadziei
gry oni wpełzają za szafę, pod kaloryfery
kaleczą się. aż do zupełnego zaniku.

mam przesłodzony kisiel, pół kilo kaszanki
kuleczki nesquik i butelkę mleka
horrorek do obejrzenia

mała sielanka, co nie? 
- pytam ostatnie z widziadeł
kiwa spustynniałą głową